Bazılarının odasında Ampul'ü vardır fakat dışarıya çıktığında onların karanlık içini ısıtacak bir güneşi bile yoktur bazen.
O kadar kapanıklar ki içlerine,yer altında olduğunu sanırlar.Dudakları kir kokar,gülümseyemezler.
Asık suratlarıyla,temiz duygularla dikenli yollarda yürürler.Dünya başlarına yıkılsa,omuzlarına kalsa,onlar yine de telaşa vurmaz.Onlar yine de karamsarlığa kapılmaz.Alnındaki terlerini silerler ve ''Buna da Şükür''deyip kafalarını yukarı kaldırıp,dimdik yürürler. Artık günümüzde böyle insanlara muhtaç olduk.Bir kelimenin bin lafını yapan insanlarla karşı karşıyayız.Biz ne ara böylesine değiştik.