Sabahın kör karanlığında pencereleri bile sık sıkı kapalı odada uyandı etrafına baktı şaşkınlık değildi suratındaki daha çok sıkılganlıktı. Yüzünü ovuştururken telefonun alarmı çaldı yine alarmdan önce uyanmıştı alarmını kapatıp kalktı çanı kahve istese de yapmaya üşeniyordu elini ve yüzünü yıkayarak aynada suratına baktı. Daha 35 olmamıştı ama yılların verdiği bıkkınlıktı yüzündeki çizgiler. Hazırlanmış ve giyinmişti dışarıda kar taneleri düştüğünün bildirimi geldi telefonuna ve Ananesinin ördüğü atkıyı boynuna doladı.
Akrabalarına bağlı değildi ama bu atkı ona iyi geliyordu. Yeni bir şeyler almalıyım diye düşündü belki bir kazak belki bir bot. Bu düşünceyle kapıyı kilitleyip çıktı evinden hava daha aydınlanmamıştı ve rüzgar kırbaç gibi suratına vuruyordu. Ufak adımlarla otobüs durağına gitti. Otobüs iş yerine aitti ve ön koltuğa oturdu. BU yer sanki ona adanmış bir kral tahtıydı ona ayrılmıştı. hafifçe içeriye göz gezdirdi hiçbir eksik yoktu herkes dün oturdukları yerdeydi. iş yerine geldiğinde yine bilindik o keskin koku burnunu yakmıştı ofisine geçip bilgisayarını açtı sonra mutfağa gidip evde düşündüğü kahveyi yapmak istedi vazifesi olmasa da çayı demledi. Hiçbir teşekkür beklemeden yapıyordu bunu hatta bazı zamanlar çayı demlemediği için trip yemişliği de vardı.
Artık çay molası ve öğle yemeğine kadar çalışmak zorundaydı çok fazla yoğun olmasa da yine de çalışıyordu. Bazen evde otursam daha verimli olur diye içinden geçiriyordu. Ama mesaiyi sonunda bitirmişti otobüse bindi yine ön koltuğuna oturdu. durağında indi otobüs onu sabah aldığı duraktan çok farklı bir durakta bırakıyordu akşamları ve Rıza için belki de günün en keyifli anı başlıyordu ufak ve kararlı adımlarla evine doğru giderken etrafında ki insanlara bakıyordu. Sevgililer dilenciler seyyar çiçek satıcılar kafelerin önlerinden geçerken içeriye baktığında kahkahalarla karşındakine hikayeler anlatan kadınlar ve onlara eşlik eden erkekler yada suskun yanındaki adama sarılmış kadınlar. İmrenmeden öyle göz attı insanlara ve aklında sadece bir insana ne kadar tahammül edebilirim düşüncesi vardı.
Şiir sevmese tahammül ederdi belki yada umursardı karşısında ki insanı hayattan bu denli sıkılmasaydı. Kafası karışık bir kaç barın bulunduğu sokaktan geçerken canı bira istedi tam gitmeyi düşünüyordu ki ertesi gün çalışmak zorunda olduğunu hatırladı ve evine doğru devam etti. Hayattan ve işinden nefret etse de sabah işine gidebilecek kadar sadıktı ve işe gidebiliyor olmak yada hiç geç kalmamış olmak onun için çok büyük bi özveriydi ve yeterdi. evine girip tv açıp bir şeyler yedi tv de her zamanki sıkıcı diziler vardı ses olsun diye açmıştı sanki. bir kaç saat sonra yatağına gitti yatağın bozulmamış tarafına baktı boş olması yatağa yalnız girmek bu gece ona dokunmuş gibiydi aslında hep yalnız yatan biri için sorun değildi ama burada arada bir de olsa kadınların olması onu fena hissettirmiyordu. İçinde umutsuzlukla ışığı kapatıp uyudu bir sonraki rutinine kadar.