Gönlüm firari alıp gitmiş tüm benliğim ile beni.
İlk günlerdeki benden geriye boş bakan bir çift göz ve buz gibi bir kalp var artık.
Sende herkes gibi mi oldun.?
Gitmem, bırakma dediğin cümleler mıh gibi aklımda..

Ama işte kalp bu inanıyor ve güveniyor.
Elimi tutsa dünyalar benim olur der o an ve kapılıp gider o aşkın rüzgarına.
Sanki her yerde onun sesini duyarsın kulaklarında sesi aklında sana söylediği her cümleyi düşünür durursun...

Heycandan her günüm her anım hep onunla olsun der ve git, gide aşkın o ateşinde yanmaya başlarsın.
Sanki hiç bitmicek gibi...

Taki onun bir "ELVEDA" cümlesini duyana kadar.
O an inanmak istemez ya şaka yapıyorsun değil mi dersin.
Ama gözlerine bakınca o ilk heycanı o ilk mutluluğu göremezsin..

Ve işte o zaman anlarsın bu "ELVEDA" yolun sonu oldugunu.
Bir anda onca yaşananlar bir, bir gelir aklıma ve içimden sessiz çığlıklar çoğalır.
Boğazım düğümlenir ve bir damla göz yaşım ile o aşkın ateşi söner kalbimde..

Ayrılık vakti geldi ve herşey için teşekkür ederim dedi ve kapıyı çekip gitti. Sanki hiç yaşanmamış gibi öylece gitti.
Sanırım ayrılık çok ağır geldi bu kalbe, onca yaşananları ben unutamazken onca yılı o bir teşekküre sığdırmıştı..

Artık cümlelerim soğuk, yüreğim taş kesilmiş ti sanki.
Sensiz olan o kalbi sessizlikle mühürleyip.
Bu bendeki sende gitme vakti gelmişti.
Artık sağıma kendimi, solumada sensizliği koydum.
Ve bundan sonra, "Gönlüm Firari"...