Bir Gölge Gibi Hep Yanımda: Babalar Günü Üzerine Duygusal Bir Yazı

Bazı kahramanlar sessizdir. Öyle sessizdir ki, onların ne kadar büyük olduklarını, çoğu zaman fark etmeden büyürüz. Onlar görünmeden sever, konuşmadan öğretir, ağlamadan dayanır. Ve biz onlara kısaca "baba" deriz...

Babalar Günü, belki bir takvim yaprağıdır. Ama aslında bir ömür boyunca omzumuzda hissettiğimiz, bizi hayata karşı dimdik tutan bir dayanağın adıdır. Çünkü baba olmak sadece evin geçimini sağlamak değil; bir çocuğun dünyasına güven, göğe umut, kalbine cesaret olmaktır.

Baba Olmak…

Baba olmak, sabahın erken saatlerinde uyanıp kimse bilmeden çalışmak, gece geç vakit sessizce eve dönmektir. Çocuklarının rüyasına karışmadan üzerlerini örtmek, "Ben iyiyim" diyerek kendi yorgunluğunu gizlemektir.

Baba olmak, bir adım geride durmak ama her düşüşte en öne atılmaktır. Kimi zaman kızgın bakışlarla terbiye etmek, kimi zaman bir omuz verip "Ben buradayım" demektir. Baba olmak, sadece biyolojik bir bağ değil; her davranışıyla bir karakter, bir hayat dersi bırakmaktır.

Bazen Hiç Söylemeden Çok Şey Söylerler

Bazen tek bir kelime etmeden bize güven verirler. Sadece varlıklarıyla bile huzur taşır evin her köşesine. Herkes konuşurken susarlar ama en doğru cümle onların bakışlarında gizlidir.
Baba, çocuğu düşmesin diye kendini yere atan bir kahramandır.

Zaman Geçer, Ama O Eller Unutulmaz

Belki yıllar geçer, çocuk büyür, ev değişir, yollar ayrılır... Ama o büyük eller hiç unutulmaz. Çünkü o ellerle tutulmuştur ilk adımda, o ellerle silinmiştir gözyaşları. Ve bir gün baba yaşlanır... Ama kalbimizdeki yeri, ilk günkü gibi güçlü ve sıcaktır.

Babası Yanında Olanlara, Kaybedenlere...

Babası hayatta olanlara: Bugün onu sımsıkı kucaklayın. Çünkü baba sevgisi, zamanla değil yaşarken değerlenir.
Babası vefat edenlere: Başınızı göğe kaldırın, çünkü orada sizi hâlâ izleyen bir baba var.
Kırgın olanlara: Gönlünüzü affa açın. Çünkü babayla barışmak, yürekle barışmaktır.

Ve Son Söz…

Babalar Günü bir kutlamadan çok daha fazlasıdır. O, bir teşekkürdür; gecikmiş bir sarılmanın bahanesi, içten bir “İyi ki varsın” deme vaktidir.
Çünkü biz büyürken belki anlamadık ama…
Onlar susarken bile hep bizim için savaştılar.