[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Hayat, bir yanı uyanık bir rüya, diğer yanı ise uyanılamayan bir son. İnsan; yaşadığını sanırken aslında her gün biraz daha eksiliyor, biraz daha ölüyor. Ama farkında değil. Öldü, ölüyor… Haberi yok.

Bir sabah kalkıp aynaya bakıyor. Yüzünde yorgunluk, gözlerinde yitik bir ışık. Ama hâlâ yaşıyorum sanıyor. Gülüyor, konuşuyor, planlar yapıyor. Oysa içindeki “ben” çoktan susmuş. Kalbi hâlâ atıyor ama ruhu yavaş yavaş toprağa çekiliyor. İnsanın en büyük yanılgısı da burada başlıyor: Bitmiş bir benliğin hâlâ yol aldığını sanması.

Bazıları insanları kırıyor, hak yiyor, kibirle büyüyor. Sonra sanki hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyor. Oysa mezar taşlarına bakmak yeterli bir uyarıdır: Dün gülenler, bugün toprağın altında. Bugün unutanlar, yarın en çok hatırlanmak isteyenler olacak.

"Öldün, öleceksin, haberi yok." Bu cümle sadece fiziki ölümü değil, insanın içindeki değerlerin, vicdanın, merhametin yok oluşunu da anlatır. Çünkü insan bazen yaşamaya devam ederken bile ölüdür. Sevgisiz kalır, vicdansız kalır, yönsüz kalır… Ama hâlâ yaşadığını zanneder.

Her geçen gün biraz daha uzaklaşıyoruz gerçeklerden. Daha az bakıyor, daha az dinliyor, daha az hissediyoruz. Kalabalıklar içinde yok oluyoruz ama kimse fark etmiyor. Herkesin bir maskesi var. Gülümseyen bir yüzün ardında, çürüyen bir iç dünyayı kimse sorgulamıyor.

Sonuç olarak; ölüm sadece nefesin bitişi değildir. Ölüm, duyguların tükenmesidir. Ölüm, hatırlanmayan bir dua gibi içten içe sönüştür. Ve ne yazık ki çoğumuz, zaten öldük, ama haberimiz yok. Gerçek ölüm gelince ise çoğu zaman hâlâ uyanacağımızı sanıyoruz. Oysa uyandığımızda, çok geç olacak.