Yorumlar

Mavii · #1

Bazı geceler vardır, kelimeler susar. Sadece kalbin sesi duyulur. Bir dua gibi yükselir içimizden, ne dilek ne istek… sadece bir teslimiyet.

Maneviyat, görünmeyeni görmeye çalışmak değil, hissedilmeyeni hissetmektir. Bir annenin sessizce evladını izlediği an gibi… Bir dostun gözlerine bakıp “anlıyorum” demesi gibi…

Ruh, bazen yorgun düşer bu dünyaya. Ama bir ezan sesi, bir yağmur damlası, bir eski şiir onu yeniden hatırlatır: Sen sadece beden değilsin. Sen, içindeki sonsuzlukla var olan bir sır’sın.

Ve insan, en çok yalnızken bulur Rabbini. Kalabalıklardan sıyrıldığında, maskeler düştüğünde, gözyaşıyla arındığında… İşte o an, içindeki boşluk dolmaya başlar. Çünkü maneviyat, eksik olanı tamamlamak değil, eksikliğin içindeki anlamı bulmaktır.

Bir gün, bir rüzgar dokunur yüzüne. Ve sen bilirsin: Bu sadece rüzgar değil. Bu, hatırlatmadır. Bir çağrıdır. Bir sevgiyle sarılmadır.

MaVii 🩵