💌 Bir Sessizliğin Ardından

Sen,

Beni en çok, hiçbir şey söylemeyenler kırdı.
Sanki kelimelerin ağırlığı değil, eksikliği boğuyordu beni.
Bir göz teması, bir yarım gülümseme... Hepsi bir davetti belki ama kapılar hep içime açılıyordu.

Sessizlik bir dil oldu zamanla.
Ama bu dilde hep ben tercüman oldum.
Sen sustun, ben cümleler kurdum içimden.
Her suskunluğunda bir vedayı yazdım.
Gitmesen bile gitmiş gibi eksildim.

Biliyor musun, bazen Nasılsın? dememen, Gitmek istiyorum. demenden daha çok incitti beni.
Çünkü gitmek cesaret isterdi;
ama susmak...
Belki de en korkak kaçıştı.

Ve ben hâlâ o kelimesizliğin içinden çıkmaya çalışıyorum.
Bir ses, bir neden, bir açıklama aramıyorum artık.
Sadece...
bir insanın içini sessizce kırabilmenin
nasıl bu kadar kolay olduğunu anlamaya çalışıyorum.

Bu mektubu belki okumayacaksın.
Belki fark etmeden yitip gidecek kelimelerim.
Ama ben ilk defa gerçekten “duyulmak” istedim.
Ve bu da bir veda değil belki,
sadece içimde yankılanan o sessizliğe bir cevap.

Sessizliğe bile cevabım var artık.
Çünkü içimdeki kelimeler,
senin eksik bıraktıklarını tamamlamaya başladı…

Bir zamanlar seninle konuşmayı çok isteyen biri.