|
|
| |
19 Haziran 2025, 01:07
| #1 |
  |  Canı Yanan Sabretsin Canı Yanan Sabretsin Zaman, her şeyin ilacı mıdır gerçekten? Yoksa sadece acının üzerini örten ince bir örtü mü? Bazen öyle bir an gelir ki, insanın canı yanar; sessizce, kimsenin görmediği, kimsenin bilmediği yerlerden. Bir söz, bir ihanet, bir susuş… Bazen en çok susanlar yakar insanın içini. Canı yanan sabretsin. Çünkü sabır, intikam değildir; ama adaletin sessiz dua halidir. Çünkü bazen beklemek, susmak, uzaklaşmak… en asil tepkidir. Ne bağırmak, ne kırmak, ne de aynı şekilde acıtmak. Sabır, ruhun en olgun hâlidir. Kendi yangınının içinde pişmek, ama başkasını yakmadan dimdik durmaktır. İnsanın canı yandığında içi daralır. Gece olur, uykular kaçar. Gündüz olur, gülümsemek zor gelir. Ama bil ki, her acının bir öğretisi vardır. Seni yakan, belki seni sen yapar. Seni terk eden, seni kendine döndürür. Bazen en karanlık an, ışığa en yakın andır. Ve unutma: Canını yakanın da bir kalbi var. Ve hayat, ilahi bir dengeyle işler. Bugün başkasının canını yakan, yarın kendi yangınında yanmayı öğrenir. Çünkü hayat, kimseye bedel ödetmeden bırakmaz. Bu yüzden, kin tutma; ama unutma da. Sadece yoluna bak. Sessizce, ama güçlüce. Sabretmek, zayıflık değil; bir ruhun ne kadar derin olduğunu gösterir. Herkes bağırabilir, ama herkes susup yutamaz. Ve sen... Canın yandıysa, bu seni zayıf değil, daha güçlü kılar. Çünkü en güzel çiçekler, en çok fırtına gören topraklarda açar. Bir gün senin de yüzün gülecek. Belki o zaman, canını yakan biri kendi iç yangınıyla baş başa kalacak. Sen sadece kendine iyi bak. Çünkü senin kalbin, incinse bile güzelliğini hâlâ koruyor. 👍 1 |
| |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| Seçenekler | |
| Stil | |
| |
Hybrid-Şeklinde
