|
|
13 Haziran 2025, 12:38
| #1 |
  |  Uyan Ey Vicdan Uyan Ey İnsanlik Uyan Ey Vicdan, Uyan Ey İnsanlık Bir çocuk düşün... Gözlerini açamadan karanlığa gömülmüş, adını bile söyleyemeden bir duvarın altında can vermiş… Bir anne düşün… Evladının sıcaklığını kucağında hissedemeden, üzerine yağmur gibi yağan bombalarla susmuş… Ve bir dünya düşün… Bütün bunlar olurken yalnızca izleyen, susan, seyirci kalan bir dünya… İşte biz, böyle bir çağın utancında yaşıyoruz. Sesimizi çıkarmadığımız her an, zalimin sofrasına bir tabak daha ekliyoruz. Masumlar toprağa düşerken bizim sükûtumuz, o toprağı kanla suluyor. Feryatlar yükseliyor o topraklardan… Gecenin sessizliğini delen çığlıklar, tüm vicdanlara ulaşması gerekirken nedense hep yolda kayboluyor. Dünya kör. Dünya sağır. Dünya hissiz. Uyan ey insanlık! Sana bu dünyayı emanet eden, adaletle yaşa diye gönderdi seni. Ama sen, adaleti unuttun. Çocukların ölmesine alıştın. Kayıtsız kalmayı normalleştirdin. Uyan ey çağ! Zamanın en teknolojik günlerini yaşıyorsun ama en karanlık yüzünü gösteriyorsun. Bir dokunuşla haber alabiliyoruz her yerden, ama o haberlerin içindeki acıya karşı kalbimiz taş gibi… Göz göre göre işlenen bu cinayetlere hâlâ "tarafsız" kalmayı seçenler var. Hâlâ “bize ne” diyenler var. Ama unutma; bir gün o "bize ne" dediğin ateş, senin kapını da çalacak. Uyan ey dünya! Çünkü bir annenin feryadı bir çocuğun son nefesi bir insanlığın imtihanıdır bu. Susma… Çünkü her sustuğunda bir katliama daha ortak oluyorsun. Konuş… Çünkü bir ses, bir kalbi uyandırır. Bir kalp, bir hayat kurtarır. Ve unutma… Bugün mazlumların yanında yer almayan her güç, yarın kendi yıkımını kendi elleriyle hazırlar. |
| |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |
Normal
