|
|
10 Haziran 2025, 20:17
| #1 |
  |  Dikenli Yollar Üstünde Yürürken "Dikenli Yollar Üstünde Yürürken" Yürüyorum... Dikenli yollar üstüne, sessiz ama yorgun adımlarla. Her adımda bir yara daha açılıyor içimde. Gözle görülmeyen, ama ruhumda derin izler bırakan yaralar bunlar. Kimse görmüyor, kimse duymuyor... Ama ben hissediyorum. Her diken, bana hayatın bir dersini fısıldıyor. Yolumun sonu meçhul. Belki karanlık bir uçurumun kenarına varacağım, belki de yıllardır beklediğim o dingin limana. Ama her ne olursa olsun, yürümeye devam ediyorum. Çünkü biliyorum ki durmak, vazgeçmek demek. Ve ben vazgeçmeyi öğrendim ama kabullenmeyi hâlâ öğrenemedim. İnsan bazen neden yürüdüğünü bile bilmiyor. Belki bir umut, belki bir kaçış, belki de sadece alışkanlık... Ama yürümek, bana yaşadığımı hatırlatıyor. Her diken, canımı yakarken bile “buradasın” diyor. Acıtsa da gerçek bu: Ben buradayım. Yaralı, kırık ama hâlâ ayakta. Belki de son durağım bir liman olur. Sessiz, sakin bir kıyı... Fırtınalardan sonra sığınılan, yalnızlıktan sonra kucaklayan bir yer. Oraya vardığımda, tüm bu dikenli yolların anlam kazandığını anlayacağım. Belki de anlam, varışta değil, yolculuğun kendisindedir. Her şeye rağmen yürümek... İşte bu benim hikâyem. Dikenli yollarda kaybolmuş bir yüreğin, umutla yol alan bir ruhun hikâyesi. Ve eğer bir gün birileri bu satırları okursa, bilsinler ki: Ben pes etmedim. Yaralarım oldu, ama onlarla büyüdüm. Yolum son bulsa da, ben o yolda kendimi buldum. 👍 1 |
| |
|
10 Haziran 2025, 20:59
| #2 |
   | İnsan bazen neden yürüdüğünü bile bilmiyor. Her zaman bildim emin adımlarla devam ediyorum (: Kaleminize sağlık  👍 1 |
| |
|
10 Haziran 2025, 21:00
| #3 |
| | Tsk Ederim @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...] 👍 1 |
| |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |
Normal
