|
|
27 Mayıs 2025, 11:30
| #1 |
  |  Sessiz Gidişlere Alışamadım Bazen en çok sevdiklerimiz, en kıymet verdiklerimiz, bir gün ansızın sessizce çekip giderler… Hiç kıyamadıklarımız, bir anda hayatımızdan silinirler de, biz sadece ardından kalan sessizlikle baş başa kalırız. Kelimeler yetmez, dualar eksik kalır, yürek ağrısı geçmez… Neden en çok onlar gider? Neden gözyaşı hep sevdiklerimize dökülür? Neden bir fotoğrafa bakıp bakıp, içimize çektiğimiz hasretle avunmak zorunda kalırız? Gülüşleri kulaklarımızda çınlarken, yoklukları bir dağ gibi çöker kalbimize… Keşke ölümler olmasaydı… Keşke ayrılıklar bu kadar acıtmasaydı… Keşke hatıralar yerine, elleri elimizde kalabilseydi… Bazı yorgunluklar var ki ne uykuyla geçiyor, ne zamanla… Kalp yoruluyor bazen, bir daha aynı sevgiyle çarpamayacak gibi oluyor. Ama yine de sevmekten vazgeçemiyoruz. Çünkü sevmek bizim elimizde değil. Tıpkı sevdiklerimizin bizden kopup sonsuzluğa gitmesi gibi… Onlar gittiler… Ama biz hep aynı yerden, aynı yürekle bakıyoruz ardından. Bir resme, bir hatıraya, bir vedaya… Ve içimizden hep şu geçiyor "Keşke hiç gitmeseydiniz..." 👍 1 |
| |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |
Ağaç şeklinde