|
|
17 Şubat 2021, 21:26
|
#1 |
  |
Unutamadığım Çığlıklar */*
27.06.1998 Cumartesi günü öğle sonu isten çıktım bisikletim vardi "BISAN" sepetli, sepetin arkasında spor çantamı koyardim iş çıkışı maç yapmaya gidiyordum planımda oydu, saat 16:00 civarı işten çıktım eve doğru giderken bir anda yolun halı sirkeler gibi sağa sola dalgalandığıni farkettim ilk defa yaşıyordum insanlarin kapılardan fırladığını pencerelerden atladığını gördüm ve inanılmaz korku sarmaya başlamıştı, bir anda 6 yaşlarında bir çocuğun 1. Kattaki balkonda engin bir balkondu çığlıklarını gördüm inanılmazdı korku filmi gibiydi bisikletimi bırakıp çocuğun kucağıma alip az ilerideki insanlarin yanına bırakıp bisikletime atlayarak çok hızlı şekilde eve doğru gidiyorum, mahalleye vardığımda herkes ama herkes dışarıda idi polis anons ediyordu kimsele evlerine girmemesi gerektiğini söylüyor ama insanlar benim gibi ilk defa depremi yaşayanlar hala hicbirseyin farkinda degildi.
Annem kardeşlerim babam disarda idi, yanlarına gittiğimde annem ve kardeşlerim çok korkmuştu, babam eve girip ihtiyaclarimizi almamiz gerektigini bugün dışarıda kalacağımızı söyledi, babamın arkasından bende girdim babamın kızmasına rağmen yataklari ve buzdolabindaki yiyecekleri toplarken yeniden sarsıntı olmaya basladi ve babam bağırmaya başladı kıvanç dışarı koş dışarı koş oğlum diye ve ben hemen yemek masasının altina girdim ve o an tüm hayallerim düşüncelerim filim şeridi gibi gözümün önüne geldi ve annemin kız kardeşimin sesini çığlıklarını duydum, babam beni yemek masasının altindan alarak dışarı çıkardı. Akşam 20:30 civarı komşularımız arif abi ve kemal abiler ile evdeki ihtiyaclarimizi cikardilar, tüm mahalle dışarıda uyuyacaktık bizim evimiz çıkmaz sokakta idi ve mahallenin başına kadar görülebiliyordu, mahallede mahallenin ortasında bir bakkalimiz vardi 2 tane darabası vardı en küçük sarsıntıda zaten ses yapan sactan yapilan bir malzeme idi, artçı sarsintida inanılmaz sallanirdi ve her artçı sarsıntıda mahalledeki özellikle bayanlar ve çocuklar çığlık atardı. Gece saat 1 civari babam ve arkadaşları oturmuş sohbet ediyor bizlerde yer yatağında uyumaya çalışıyorduk belkide saçma gelecekti ama aksiyon olmasi ilginç olmasi çocuk aklı işte hoşumuza gitmeye başlamıştı eğlenceye almaya başlamıştık, sarsıntı oldumu en fazla biz bağırıyorduk "şortcularin oğlu halil, kanatlı mustafanin oğlu mert ve ben", babam en başta kizdilar ama onlarda belki sinirlerinden gülmeye başladılar, sabah oldu gözümü actim saat 07:00 saatleri idi hala uyuyanlar oturanlar çay içenler ama adana havasi işte nemli ve sıcak. Mahalledeki arkadaşlarımız ile hepimizde bisiklet merak ediyorduk diye mahalleler sokaklar nasıldı acaba, yan sokaktan başlayarak tahsilli masahallesine kadar gitmistik her sokak aynı durumda idi, mahalleye döndüğümüzde farkettik ki elektirikler yoktu telefonlar zaten herkeste bulunmuyordu olsada hat yoktu depremden dolayi, akşam üstü amcam elinde radyo ile geldi ve radyoya pil takarak haberleri dinlemeye başladık, anladık ki Adana/ceyhan ilçesinin %40 yıkılmıştı dayımlar ceyhanda olduğunu biliyorduk ve içimizi bir korku sarmaya başladı babam annemin canının sıkıldığını ağladığına dayanamadı dediki, atlayın arabaya gidiyoruz dedi, babamın 94 model ford escort vardi ceyhana doğru yola çıktık, ceyhana ulaştığımız da öğrendik ki Ceyhan/misis köprüsü yıkılmıştı sadece demir köprü duruyordu, demir köprüden gecmemiz 1 saat sürmüştü ve zaman gectikce canımız sıkılıyordu, köprüyü gecerken ceyhan nehrinin suyunun kurulduğunu veya çekildiğini görünce inanamadi babamlar, dayımlarin mahallesine ulaştığımız da 2'şer 3'er katli evlerin 10'nun dan 7'si yıkılmıştı. Sami dayımı ve kuzenledimi ilk ben goedimo hengame de ve koşarak dayima sarıldım, dayimlarin evi yıkılmamıştı ama çok hasar görmüştü, babam bizimle gelmesini istedi dayimdan ama dayim gelmek istemedi köye gideceğini söyledi. Gece evimize döndüğümüz de artik hayat normale dönüyordu. Depremde toplam 145 kişi hayatını yitirmiş ve 1500 den daha fazla kişi yaralanmıştır, Vefat eden tüm vatandaşlarımıza Allahtan Rahmet diliyorum. Kalem: 17.02.2021
________________
"Sevilmenin kıymeti bilinmiyorsa, Uzaklaşmak En güzeli ki üzülen sen olmayasın" |
|
|
|
17 Şubat 2021, 21:51
|
#2 |
   |
Bizzat Depremi yaşamış ve sokakta sabahlamış biri olarak hikayeni sanki yaşamış oldum @KıvanC
Her depremin ardından insanlarda , kaygı , korku sevdiklerini kaybetme endişesi gibi unutulmayacak izler kalıyor maalesef.
________________
"hakikâte giden yolda, meşakkatsiz bir varış yoktur."
|
|
|
|
17 Şubat 2021, 22:00
|
#3 | |
|
|
Alıntı:
________________
"Sevilmenin kıymeti bilinmiyorsa, Uzaklaşmak En güzeli ki üzülen sen olmayasın" |
|
|
|
|
17 Şubat 2021, 22:05
|
#4 |
|
|
Ben her İstanbul’a gittiğimde bir nemze paranoyak oluyorum . :(
________________
"hakikâte giden yolda, meşakkatsiz bir varış yoktur."
|
|
|
|
17 Şubat 2021, 22:18
|
#5 | |
|
|
Alıntı:
________________
"Sevilmenin kıymeti bilinmiyorsa, Uzaklaşmak En güzeli ki üzülen sen olmayasın" |
|
|
|
|
18 Şubat 2021, 16:52
|
#6 |
  |
Allah bir daha yaşatmasın.
Kalemine sağlık. Yaşadıklarını aktarman ziyadesiyle iyi.
________________
onların kalpleri de seninki gibi sanıyorsun herkes o kadar yumuşak o kadar şefkat dolu olmaz oysa oldukları gibi görmüyorsun insanları olabilecekleri gibi görüyorsun kendinden veriyor, veriyorsun onlar her şeyini çekip alıncaya ve için bomboş kalıncaya dek
... |
|
|
|
18 Şubat 2021, 17:10
|
#7 | |
|
|
Alıntı:
________________
"Sevilmenin kıymeti bilinmiyorsa, Uzaklaşmak En güzeli ki üzülen sen olmayasın" |
|
|
|
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|
Normal
