Ah, yaşamanın büyük gizi, bilinmezlik mi yoksa seni böyle
çekici, tutkulu, güzel kılan.

Hiçbir meydana açılmayan bir sokakta, akşamların geç,
sabahların hemen olduğu evlerin birinde tanıdım dünyayı.
Çocukların hiçbiri kendiliğinden uyanmazdı uykulardan.
Zamanın ağırlığını duymak için öyle yılların geçmesi
gerekmiyordu. Susmaktan yontulmuş kara kuru birer
heykeldi herkes. Gülmek, yaşama sevincinden çok bir
zembereğin boşalmasına benzerdi. İki yorgunluk
arasında aldığımız tek soluk trenlerdi. Günlerin onca
darlığı içinde genişlik duygusunu kırlangıçlar öğrettiyse,
uzakların tohumunu trenler attı içimize. Bizim dışımızda
tüm dünya raylardaydı. Gitmek bir iç çekişe döndükçe,
yaşadığımız her şey değersizleşiyordu...

Ömrüm Olmayacaktı Yoksa – Şükrü Erbaş