|
|
12 Ekim 2025, 12:08
| #1 |
 Ey pâre-i canım, yârim Kimler gelip geçti kervan-ı hayatımın yollarında… Kimi bir gonca gibi açtı, kokusuyla mest etti, sonra solup gitti; Kimi bir fırtına gibi esti, içimi savurdu, ardından sadece hüzün bıraktı. Ama sen… sen öyle bir mihrap oldun ki kalbimde, Ne akıttı zaman, ne de mesafe silebildi hatırını. Her gece rüzgârın sesinde adını aradım, Her yıldızda bir tebessümünü gördüm, Ve her gölge bana senin siluetini hatırlattı. Gelenler gelip geçti; kimi bir iz bıraktı, kimi ise silik bir hayal oldu. Ama sen, hep var oldun, içimde saklı bir sır gibi… Ne dil dökmek ne de söz etmek yetti seni anlatmaya. Artık geleni durdurmam, gideni sorgulamam. Çünkü öğrendim ki kalmak yürek işidir, gitmekse yalnızca bir bahane… Ve sen, ne gelen gibiydin, ne giden; Sen, daimî bir ateş oldun gönlümde, bir huzur ve bir sancı… Kimler geldi, kimler geçti, hepsi birer misafir… Ama sen, hem misafir hem de ev sahibi oldun, hem aşk hem sır, hem sükût hem çığlık… Her satırımı seninle süslüyorum, her nefesimde senin adınla başlıyorum. Geçmişin bütün gölgeleri solsa da, senin hatırın daimî bir meşale gibi yandı içimde. Ey gönül sultanım, ey yârim, ey fânî dünyada ebedî kalan… Bil ki, seninle başlayan her hikâye, sensiz tamamlanmaz. Kimler gelip geçti kervanımda, ne önemi var? Seninle kesişen yollar, en kıymetli yolculuklarımdır. Ve ben hâlâ buradayım; Sessizce, derin bir özlemle, biraz da inatla… Her zaman seninle başlıyor, seninle bitiyor her harf. .. . 🕊️ 👍 7
________________ O~ Ölüm bize ne uzak bize ne yakın ölüm. Ölümsüzlüğü tattık bize ne yapsın ölüm. | |
| |
| Şu Anda Bu Makale Görüntüleyen Aktif Kullanıcılar: 2 (0 üye ve 2 misafir) | |
| Makale Ayarları | |
| Stil | |
| |
Ağaç şeklinde