Yorumlar

KhjkL · #1

Bir zamanlar sen vardın…
Gözlerimin baktığı her yerde bir umut,
Kalbimin attığı her vuruşta senin adın.
Karanlık geceleri bile aydınlatan bir düş gibiydin,
Sanki kaderin sessizce yazdığı en güzel satırdın.

Ben sana inanmıştım…
Rüzgârın bile sana şiir taşıdığına,
Yıldızların senin için parladığına…
Bir gülüşünle yeniden doğuyordu içimde bahar,
Seninle her yarın, sonsuz bir masal kadar saf ve parlaktı.

Ama bir gün…
Hiç beklemediğim bir anda,
Sessizce çatladı içimdeki o masalın camları.
Gözlerindeki sıcaklık soğudu önce,
Sonra sözlerin yavaş yavaş sustu,
Ve ben, ellerinden kayarken seni,
Hiçbir yere tutunamadan düştüm boşluğa…

Yıkıldı içimde kurduğum o şehir…
Seninle ördüğüm duvarlar çatladı,
Kahkahalarla süslediğimiz sokaklar şimdi ıssız,
Adımlarım yankı yapıyor sensizliğin taş yollarında.
Her köşede bir anı var;
Kimi gülüşünden, kimi dokunuşundan kalan…
Ve ben, her birine bakarken biraz daha eksiliyorum.

Geceler uzadı…
Uykularım sessiz çığlıklarla bölündü,
Yastığım, gözyaşlarımla konuşan bir sırdaş oldu.
Adını fısıldadım defalarca karanlığa,
Belki duyarsın diye… ama rüzgâr bile geri dönmedi.

Şimdi geriye sadece yıkıntılar kaldı…
Bir zamanlar “biz” dediğim yerin üzerinde,
Tek başıma oturuyorum; kalbim harabe, ruhum sessiz.
Ve anlıyorum ki…
En çok hayalini kurduğun aşk yıkıldığında,
İçinde bir daha hiç tamir edilemeyen bir yer kalıyor…