Çaresizliğin varlığındaki o gizemsi hissin...
Nasıl anlatıla bilir,hangi takvimin kağıtlarında olur adın...
Bazan aklımdan gidiyor. Bazan aklım gidiyor.
Bir müLteci gibi ölümüne iltica etmek istiyor kalbine...

Ateşler faydasız,yakmıyor yokluğun kadar...
Kış ayındaki buzluk, denizlerdeki bu yokluk...
Kokunda gizlendi tüm umut...

Dalgalarda ise cılız bir çığlık...
Azından göz yaşı,çoğundan gönül yarası..
Hepsi hepsi bir şiir anısı...

Daraltı saatlerin,bunaltan efkarın acımasız geçen zamanın...
Kollarda ölür beklentiler,ceplerde üşür tüm mektuplar...
Ayların peşi sıra,düşmek istesemde arkana artık ne fayda...

Öldünya bir defa, gömdüm seni defalarca,kaç gece kaç ay kaç yıll...
Ölenin kim olduğunu ne bilsin kaptanlar, dalındaki yapraklar,kainattaki acımasız insanlar...
Artık bir anlam çıkaramıyorum manasız bakışımdan...
Ezberlenmiş bir kaç dua,sonrasında kocaman bir vedaaa...
Avare oldum,asude oldum,yoruldum bilmiyorum ben yaşamdan çok yoruldum...

En sonun başında,seni kaybettiğim günden buyana...
Varsın balkon kenarındaki yusufcuk kuşları ağlasın...
Sensiz kalan bu şehir defalarca yansınn...
Keşkelerden usandım,bir garip haller aldım. Yüreğimi cebimde taşıdım...
Talihsiz bir duam oldun,özlemekten kavruldum...
Ne olur bir daha ölme...