Arabanın içinde ölmüş bir arı buldum. Sürücü koltuğunun olduğu taraftaki ön kapının küçük haznesine düşmüş. Görünce “ıyy o ne ya diye düşünüp,” yaklaşınca tanıdık olduğunu farkettim.
Bir süre önce, direksiyondayken içeri girmiş, korkmama sebep olmuştu. Baktım olacak gibi değil, sürekli saldırmak niyetinde, arabayı kenara çekip dışarı çıkarmaya çalıştım. Bayağı da uğraştırdı hani... Fakat illa gel beni öldür diyor. Öldürmedim ama yorgun düşmüştü herhalde, ortalıktan kayboldu. “Ya vazgeçip çıktı ya da birazdan sokarak varlığını belli edecek” diye düşünerek tekrar yola koyuldum.
Sokmadığı ve bir daha korkutmadığı için unuttum gittim zavallı arıyı.
Belli ki ben arabayı kapatıp gidince dayanamamış. Can vermiş oracıkta. Savaşından, amacından, manasından vazgeçtiği, azıcık saklanayım dediği o 30 saniye, hayatına mal olmuş. Halbuki saklanmasa ben onu inatla dışarı çıkarmak için çabalayacaktım. Belki de o değil, ben çabuk vazgeçtim davamdan. Arı’nın hayatı benim gözümde yeteri kadar önem arz etmedi. Hala araçta olabileceğini unutup, günüme devam ettim.
Bazen ben arı, başkaları sürücü oluyor hayatımda. Azıcık soluklanayım diyerek elzem olan aktivitelerden vazgeçiyor, kolaya kaçıyorum. Şu sıralar çok konuşuyor ama az dinliyorum. Dinlediğimden daha az okuyorum. Az dinleyip, az okuyunca umudumu, inancımı besleyemediğimi bilmeme rağmen, aptal arı gibi, açık olan cama doğru uçmak yerine arabanın bir köşesine giriyorum.
E o zaman gidişatı değiştirsene?! değil mi? Bence de öyle...

Varlığına önem vermediğim için özür dilerim, arı kardeş. Sonumuz benzemesin, arı kardeş...

Öpüldün, ben...

D.T.
29 Eylül 2019
17:53