En son yazımı, şahsi hesabımda yayınlamak istemediğim için Neslihan’a göndermiştim. O da üşenmemiş düşünceme düşüncelerini katıp paylaşmış benimle. Bir de öğrendiği bir cümleyi paylaşmış ki değme gitsin...
“Evleneceğiniz kişinin önce ahlakına bakın. Ahlaklı insan her zaman hidayete erer.” İnanç bir yaşam tarzıysa eğer, ahlaklı insan aramak en az inançlı insan aramak kadar mühim olmalı. Beklentilerim çok mu büyük diye kendimi sorgulamak istiyorum lakin bu zamana kadar ben kendimi sorguladıkça hiç de bana uygun olmayan insanlardan bana uygun adamlar çıkacağına kendimi inandırdığımı farketiyorum. Söz konusu kendim olunca objektif olamıyor, hatalı ve değişmesi gereken hep ben oluyorum.
Sonra, yine Neslihan’ın ayakkabı bağcığımıza kadar Allah’tan isteyebileceğimizi hatırlattığı geliyor aklıma... İstemeliyim ya hu... Bir tek bu konuda olsa dahi, bir kere olsa dahi istemeliyim! Karşımdakinin değişmesini beklememem olgunluk ve sağduyulu olmak ise aynı sağduyuyu kendime de göstermeliyim. Gönlümden geçen ahlak ve merhamet sahibi tek boynuzlu bir atsa, onu istemeliyim. Çok büyük ya da çok küçük diye veya istediğim zaman diliminde karşıma çıkmıyor diye arzumu değiştirmemeliyim. Çünkü bir ömür, gönlümden geçmeyeni kabullenmek ve onunla yaşamak için çok uzun bir süre.

Ve... Bunun adı asla bencillik değil. Bunun adı en kötü ihtimalle kendine değer vermek olabilir ki, bu da pek fena bir şey sayılmaz.

D.T.