Ekolojide kullanılan, diğer ekolojik faktörlerin sabit ve değişmez olması durumunda aynı kaynaklar için rekabet eden iki türün bir arada olamayacağını savunan bir önermedir. Rekabetçi dışlanım prensibi olarak da anılır.

Eğer bir tür, diğerleri üstünde herhangi bir avantaja yahut az da olsa bir üstünlüğe sahipse yahut sonradan sahip olursa, bu durumda avantaja sahip olan tür uzun vadede diğer türün üzerinde hakimiyet kurup onun yaşadığı ekolojik nişe egemen olacaktır. İki rakipten birisi, ya diğer türün tükenmesine yol açarak ya da farklı bir ekolojik niş doğrultusunda evrimsel veya davranışsal bir değişime yol açarak diğer türü zayıf düşürecek ve böylece onu alt edecektir. (bkz: Niş, Niş farklılaşması)

Çünkü, ortak bir habitat içersindeki iki tür arasında ortak koşullar üzerinden ortak kaynaklar için bir "rekabet" olgusu varsa, bu türlerden biri mutlaka diğerine karşı kendisine üstünlük sağlaycak bir avantaj elde etmeye çabalar. Bu iki tür hep aynı sahada varoluş mücadelesi verdiklerinden ve ortak kaynaklara hükmetmeye çalıştıklarından, üstünlüğü ele geçiren taraf zamanla diğerinin ya o mahalde yok olmasına, ya da evrimsel ve/veya davranışsal olarak kendisinden ayrışmasına sebep olur.

Diğer yandan, bir türün elde ettiği avantaj, uzun vadede kendisi için bir dezavantaja da dönüşebilir. Ama, rus biyolog ve doğa bilimci Georgii Frantsevich Gause tarafından ortaya atılan bu önerme, çevre şartlarının sabit olduğu veya yaşam koşullarının sürece etki edebilir değişiklikler göstermediği durumlar için geçerlidir. "Gause prensibi" veya "Gause yasası" olarak da anılır.