[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Bir insanı özgür yapan ne ailesi ne de eşidir. Bir kadını özgür yapan kendi ayaklarının üstünde duran dik iradesidir. Bir kadın olmak nasıl ki hayatta hep mücadele içinde olmaya mahkum bırakılıyor ise. Yaşatılan bu dayatmalar karşısında da her zaman dik duruşu ona bu özgürlüğün, yolunu açmaktadır.

Daha çocukken başlar bu kısıtlama aileden, komşulardan, akrabalardan duyulan her ses. Zihinlerine bir çivi çakılırcasına işler. Genç kız olurlar aile baskısı başlar, yok onu giyemezsin, yok şuraya gidemezsin cümleleri duvarlarda yankılanır. Evlenir mutlu bir yuva adı altında yeni bir sayfa açtığını sanar. Ama maalesef ki yanılıp, çekilmesi zor bir yaşam mücadelesinin içinde bulur kendini.

Onca psikolojik şiddet yaşar, yine de çocukları için katlanır..
Ama bilinmiyor ki bu hayatta eğer çocukları için katlanılması gereken bir şey varsa bu şiddet olmamalı. Kimse için bu denli hayatın acı yönüne maruz kalınıp çocuklarının önünde yaşanan şiddeti onlara bir ömür boyu travma yaşatmaya hakkı yoktur. Ve unutmamak gerekir, şiddet aileden başlar çocuklar ne görürse onu yaşatır.

Onca yılını bir şiddet bağımlısı birine harcayan kişiler maalesef ileriki yaşamı boyunca hiç bir şey yapamıyor. Hayata her zaman bir sıfır başlıyor. O yüzden öncelik kendimiz olmalıyız.

Hiç bir yasa hiç bir adalet şiddet uğrayan kişilerin tam istediği ceza hükmünü veremiyor. Hiç bir ceza da zaten o yapılan şiddeti unutturamıyor. Sadece bir ümit, yeniden onlarsız hayata tutunma şansları olabiliyor. Şiddetin kadını, erkeği, çocuğu yok önemli olan önüne geçilmesi ve artan bu şiddetlerin az da olsa bir nebze azalmasıdır.
Çünkü hiç kimse, kimsenin yaşam hakkını elinden almaya hakkı yoktur.

Kadın özgür ve aydınsa, dünya dört mevsim bahardır..