İnceden ruhumuza üfleyelim, hayallerimiz sınırlarımızı aşmaya başlasın... Bugün doruklarımıza kadar özgürlüğü hissedelim. Bir köşeye geçip utangaç çocuk edasıyla dizlerimizin uzerine çökmeyelim. Şımarık çocuk edasıyla özgüvenimizi gösterelim etrafımıza... Paslı ruhumuza üfleyelim, paslı zerrecikleri bir yerlere savuralım. Asık suratimize, tatlı gülümsemeler çizelim... Etrafımıza bir bakalım. İnsanlarımıza tebessümler sunalım, Bir çember oluşturalım, etrafına güzel insanlar biriktirelim buna sevgi çemberi diyelim...

Nitekim bizim en çok sevgiye ve kuracağımız o çembere ihtiyacımız var. Hayat öyle ki beraberinde hep olumsuzlukları getiriyor. Bizi tüm aksiliklere karşı kurtacak olan güç kurduğumuz o güçlü insan ilişkileridir. Bağlarımız ne kadar güçlü ise aksiliklere karşı mücadelemiz o denli başarıya ulaşır. Bazı anlarımız olacak. Herşey anlamını yitirmeye başlayacak. Nefes dahi alamayacak durumlarımız olacak... Uykularımızı kaçıracak türden kabuslarımız olacak. Ve gecenin yalnızlığında bol bol düşünme zamanlarımız olacak... Belki de o an için durumun içinden sıyrılamayacağız. Geçmeyecek düşüncesi hakimiyetini ilan etmeye başlayacak... Acı her zerremize işlemeye başlayacak. Kayıplarımız olacak, bizden bir çok şey eksilmeye başlayacak.... Hayatın acı tablosu karşısında yenik düşeceğiz... Velhasıl tarifine yetmeyecek tüm kelimelerin çaresizliği karşındaki acizliğimiz baş gösterecek...

Bu noktadan sonra bir ama demek gerekiyor. Sığındığımız tek teselli olan zamana yenik düştüğümüz bu durumun geçmesini beklemiyorum. Amayı sürdürerek insanın içinde olan sabır duygusuna güveniyorum. Ve şunu diyorum. İnsan alışır herşeye... İşte alışmayı bekleyeceğiz. Ruhumuza biraz üflediysek ve kendimizle birazcık yüzleştiysek şimdi yeniden ayağa kalkma vaktidir.

Oluşturduğumuz o sevgi çemberine dahil olalım. Sıkı sıkı geri kalan sevdiklerimize sarılalım.


Alıntı *