Kendini boşlukta hisseden insanların ruhunda bir kaç jilet yarası vardır mutlaka. O boşluğun dolması için gereken tek şey hafif yumuşak bir omuzdur. Bulabilen aşık olsun derler, ki zaten o omuz bulununca aşk olur. Burkukluk denen o illet yalnızca ölümle sona erer kimi zaman. Günde en az bir kez intihar etmeyi düşünen bir neslin çocuklarıyız biz sonuçta. Henüz 12 yaşındayken suda boğularak mi ölsem yoksa 8. Kattan kendimi aşağı mı bıraksam diye düşünürdüm. Hangisinin acısız, hangisinin daha sancısız olduğunu tartardım. Çözüm bulamazdım. Anneme sorardım 'deli deli konuşma' derdi, babama sorardım cevap vermezdi. İntihar düşüncesi kafamdan hiç gitmezdi. Ufak bir balkonu vardı evimizin. Apartmanın merdivenleri ile arası yaklaşık 20 metreydi. Yer çekimi, sürtünme kuvveti filan hiç bir halt bilmezdim. Kafa üstü düşersem beyin zedelenmesinden, yüz üstü düşersem kaburga kemiklerimin omuriliğimi delmesinden ölecektim. Ve tüm bunların sonucunda mahalle boyu kanımın akması düşüncesi korkutuyordu beni. Bir de annemin beni o halde görüp kendini atması ihtimali içten içe vazgeciriyordu beni intihardan. Geriye sadece kendini boğmak kalıyordu. Suda boğulmak; ölümlerden ölüm beğen menüsünde ki en tatlı intihar biçimidir. Biraz daha acısız ve oldukça sessizdir. Suyun içerisinde yeterli miktarda oksijen vardır aslında, lakin akciğerlerimiz sadece gaz olan oksijeni soluyabilir şekilde yaratılmıştır. Su içerisinde saniyenin onda biri kadar süre zarfında alınan tek nefes akciğerlerde su toplanmasına sebep olur. Akciğerlere su kaçması anında alveollerin hava ile irtibatı kesilir. Bunu gören beyin gırtlağa emir gönderir ve gırtlak, soluk borusu ile akciğer arasında ki yolu kapatır. Ardından cigerlerde müthiş bir yanma hissi, deri altında ki damarlarda aşırı derecede morarma, ağızdan akan bir kaç damla kan ve son olarak uçmayı denercesine boşa bir çırpınış.

Alinti *