Bugün kendimi camdan bakıp sığırcıkların uçuşuna mutlu olurken yakaladım.
“Aferin kız!” dedim içimden... Dört duvar arasında küçük şeylerden mutlu olma sanatını epeyce geliştirmiş durumdayım. Bugünkü şükür sebebim sığırcıklardı.

Dün, minicik balkonumuzdaki kocaman saksının dibinde kendiliğinden büyüyen nane dallarına teşekkür ettim. Evde yeşillik kalmamışken, bir dolu nane toplayıverdim oradan, öyle sevindim ki anlatamam. “Nane kokusu, anne kokusu “ derdi dedem, onu andım özlemle, sevgiyle...

Ne zamandır dışarda kahve içme keyfim kalmadı ya, normalde çok da aramam, ama capuccino sayıklıyordum. On iki liralık bir süt köpürtücüsü ile kendimize en şık fincanlarda köpük köpük, bulut bulut capuccino yaptım mutlu oldum evvelsi gün.

Temiz, ütülü pijamalar giymeye, akan sıcacık suya, güzel kokan kolonyaya, nefis yazan kaleme, ne bileyim, kütüphanenin etrafına sardığım yanıp sönen sarı ışıklara, terliğimin rahat olmasına, kızarmış ekmeğin kokusuna, taa çocukken okuduğum bir romanı yeniden okuyup, ilk sefermiş gibi keyif almaya ( ki merak edersiniz şimdi, Anna Karenina'dan bahsediyorum...), hala kullanılır durumda olan rimelime, sarındığım şalın yumuşaklığına, telefonumda sevdiklerimin fotoğraflarına, yazmakta olduğum yeni romana...Şükredip duruyorum.

Çünkü bu süreç bana en çok bunu öğretti.

Geçen sene bu zaman yeni yıldan dileklerimle bu senekiler öyle farklı ki....

Bir düşünün, siz ne dilemiştiniz geçen sene?

Bir yurtdışı seyahati? Yeni bir saat? Bir markalı çanta? Yeni bir ev? Çocuğunuzun o sınavda çok başarılı olması? İşinizde terfi etmek? Mobilyaları değiştirmek? Zayıflamak? Sigarayı bırakmak?

2020 yerden yere çaldı bizi, duvardan duvara savurdu. O yüzden bu sene en büyük dileğimiz başta sağlık, sonra da “en normal, sıradan insan hayatı”!

Ve mesela maskesiz özgürce soluk alarak sokaklarda gezmek...

Mesela sevdiklerimize doyasıya sarılmak, kucaklaşmak...

Mesela kocaman, kalabalık sofralarda tasasızca bir ağızdan konuşup gülüp, yiyip içebilmek...

Eve döndüğümüzde sadece ayakkabımızı çıkartıp paltomuzu asmak, ya da marketten aldıklarımızı pat pat dolaba yerleştirivermek, anlarsınız neden bunu dediğimi....

Daha da küçültelim hedefleri, ruj sürebilmek ya... Gözlükler buğulanmadan bir şeyleri okuyabilmek...

Gün içinde normal sayıda el yıkayabilmek...

Kolonyayı sadece bayramda seyranda hatırlayabilmek...

Bu kadar basit şeyler isteyeceğiz bu yılbaşı.

Her seneki klasik dileklerimiz bu sene ancak onların arkasında sıraya girecekler.

En büyük hayalim ise pandemi bitince evde ne kadar maske varsa hepsini törenle çöpe basmak! İnan olsun, torunlarıma filan göstermek için hatıra niyetine dahi bir tane bile saklamayacağım!

Şöyle televizyonlar haber verse,
“Sayın seyirciler, bugün itibariyle pandeminin bittiği, resmi olarak tüm dünyaya duyurulmuştur!”
Daha spiker ikinci cümleye geçmeden sokakta bir alkış kopsa, herkes önce pencerelere fırlasa, sonra sokaklara... Tanıdık tanımadık tüm komşular neşeyle kucaklaşsa... Davullar zurnalar çalsa... Millet birbirine mendiller sallasa...

Bu yıl içinde bu hayalim gerçek olur mu bilmiyorum. Ama eninde sonunda olacak.
Mutlaka olacak.

Geçecek.

Bu bitmeyecekmiş gibi hissettiren salgın illa ki bir gün bitecek.

Umuyorum ki....

O zaman bize kalan en büyük ders, hayatta asıl nelerin kıymetli olduğunu anlamak olacak.

Ve ben ....Gelecek sene sığırcıkların uçuşunu yine fark edeceğim.

Alıntı