Keşke sevgi, herkesin kalbinde bir damar gibi gezse. Sürekli işlevsel, sürekli sıcak kalsa tıpkı damarlarımızda ki kan gibi. Peter Deunow’un dediği gibi: “sevgiyi dünyadaki tüm kötülüklere karşı bir zırh gibi giy. Bu zırh hiçbir silahın delemeyeceği kadar kuvvetli ve kalın bir kalkandır.”

Selver hanım her sabah olduğu gibi bugünde elinde beyaz değneği ve el kol yardımıyla otobüse bindi. Şoför: “Siz hanım efendi, soldan ikinci koltukta oturan hanım efendi “diye seslendi.

Selver hanım otuz yaşında genç alımlı güzel bir bayandı. Eşi de denizde subayıydı. Çok severek evlenmişlerdi. Selver hanım martıları çok sever martılara simit atarken tanışmışlardı. İlk görüşte aşk dedikleri bu olsaydı gerek. Kısa zamanda tanışıp evlendiler.

Evlilikten birkaç yıl sonra Selver Hanım göz doktoruna gitti ve yanlış teşhis sonunda gözlerini kaybetti artık göremiyordu. Selver hanım ameliyattan çıkınca eşi Fatih Bey çok üzüldü. Ama eşine bunu hissettirmemeliydi.

Selver’in üzülmesine dayamazdı. Sonuna kadar eşinin yanında kalacağına ve her zaman ona destek olacağına söz verdi.

Selver hanımın her geçen gün üzüntüsü artıyordu. Kendini Fatih Beye yük olarak görüyordu. Ve içine daha da kapanmaya başladı. Fatih bu duruma bir çözüm bulmalıydı ve buldu da. Eşinin eski işi geldi aklına ve cesaretlenip Selver’e bu konuyu açmak istedi.

Akşam yemeğinde bu konuyu eşine açtı. “İstersen, tekrar işine dönebilirsin. Söz ben her zaman yanında olacağım. Seni ben götürüp ben getireceğim.”

Selver başta bu fikre karşı çıkmış. Ben yapamam demişti ama fatih ona güveniyordu ve sen yaparsın diyerek cesaretlendirdi. Selver kabul etti ama isteksizce. Çünkü eşi Fatihi çok seviyordu onu kırmak istemiyordu.

Umutsuzca olur dedi. Fatih her sabah Selver’i işe bırakıyor ve akşamları alıyordu. Günler böylece geçiyordu. Selver için işe gidip gelmek iyi gelmişti morali de yerine gelmişti. Ama fatih daha iyisini istiyordu.