Küçükken sahile çok giderdim, ama öyle yüzmeye falan değil. Küçük karınca düşmanıydım ben.
Sahile gider kayalıklara oturur, kumda dolaşan karıncaları bir süre izledikten sonra, üzerlerine Kum atardım sonra da saatlerce beklerdim kumdan çıkmalarını bazıları çıkardı bazıları da çıkamazdı, cok üzülürdüm cıkamayanlar için. Sonra üzerlerine biraz daha Kum atardım, kötü niyetimden değil ama karınca yiyen çoktu sahilde onlar bulup ölülerini yemesin diye atardım kumu. Sonra büyüdüm.
Şimdi bir çöldeyim ama yanlız aklıma karıncalar geliyor, onlar bile yanlız gezmiyordu. Ben yanlız başıma bir çöldeyim üzerime kum attılar! Karanlık burası çok korkuyorum! Korkuyorum, nefes alamıyorum, bağırıyorum bağırıyorum ama kimse duymuyor. Karıncalar geliyor aklıma, sessiz sessiz ölürlerdi onlar çıt çıkmazdı onlar ölürlerdi. Şimdi ben çırpınıyorum bu hayat denen çölde bağıra bağıra, haykıra haykıra ölüyorum yavaş yavaş. Bir karınca kadar bile olamamışım meğer onlar bile sessiz sessiz ölmeyi beklerken. Ben var gücümle bu hayat denen çölden çıkmak için çabalıyorum, galiba benim de sessiz sessiz ölümü beklemem gerekiyordu. Özür dilerim tanrım, sahil kenarında bir papatyayım ben. Dalgaların bütün hırçınlığıyla çarptığı kayalar kadar yorgunum, ısız bir adada gemiye bir ömür hasret yaşayan yalnız bir martı gibiyim. Özür dilerim tanrım. Özür dilerim...( 17/04/2018 ) - 18:29 - E/O