Sare her gün ‘’acaba bugün mü alacağım mahkeme ilamını’’ düşüncesiyle güne başlar olmuştu artık.. Günler geçmişti ancak karşı taraftan en ufak bir olumsuzluk görmemişti. Aksine Orhan ‘’Eski Orhan’’ gibi davranmaya başlamıştı.

Her boşluğunda gelip çocukları alıyor onlarla birlikte değişik aktivitelere katılıyor, gezip dolaşıp akşamları da eve bırakıyordu. Hafta sonları zaten eskiden gelen rutinleri devam ediyordu. Cumartesi sabahları çocuklar ve Bade erkenden alınıyor ve köşke götürülüp , pazar akşam üstü de yine getirilmeye devam ediliyordu.

İkisi arasında ise o soğukluk ve gerginlik eskisi kadar olmasa da devam ediyordu. Mecbur kalmadıkça görüşmüyor ve bir araya gelmemeye gayret ediyorlardı.

En sonunda pedagog eşliğinde Esra ‘ya ve Eray’a gerçekleri açıklama zamanı geldiğinde iki taraf da aşırı gergindi.. Pedagog muayenehanesinde çocukların alışık olmadığı bir ortamda bunu yapmanın doğru olmayacağına karar verilmişti. Sare’nin evinde kendi ortamlarında konuşmak için toplanmışlardı.

Sare çocukları alıştırmak için onlarla odalarında bir ön görüşme yapmış ve ikisini, hatta bütün aileyi ilgilendiren çok önemli bir konuyu konuşmaları gerektiğini ve her ne olursa olsun onlara olan sevgisinin asla değişmeyeceğini ve çok sevdiğini belirtmişti.

Pedagog eşliğinde Orhan ve Sare sakin kalmaya çalışarak çocuklara durumu anlatmış ve beklediklerinden çok daha olumsuz bir tavırla karşılaşmışlardı. Esra bir süre sessiz kalmış, bir annesine bir Orhan’a bakmış ve ;

-Benim babam öldü.. Başka da babam olmayacak!..

diyerek fırlamış üst kata odasına koşmuştu. Hemen arkasından ayaklanıp peşinden gitmek isteyen Sare’yi pedagog durdurmuş ve bir süre yalnız kalıp öğrendiklerini sindirmesi gerektiğini söylemişti. Çaresizlik içinde yerine oturmak zorunda kalmıştı. Eray’ın tepkisi ise hepsinin içini sızlatmıştı;

-Ne yani ablamın yeni bir babası var ama benim yok mu? Bana ne bende baba istiyorum..

diye dudağını büzüp ağlamaya başlamıştı. Sare uzanıp kucağına aldı, sıkıca sarıldı oğluna...Gözyaşları onun da akmaya başlamıştı...Bir süre kimse ses çıkarmadı. Eray’ın hıçkırıklarından başka bir ses duyulmuyordu.
Sonra Orhan koltuğundan kalkıp gelip yanlarına oturdu ve Eray’ı Sare’nin kollarından çekip kendi kucağına oturttu. Pedagoga bir bakış attı onay beklercesine.. Pedagog başıyla onay verince , kucağına aldığı Eray’ a döndü;

-Aslan parçası.. Biliyor musun benim gerçek olmasını çok istediğim bir hayalim vardı.. Öğrenmek ister misin?

Eray burnunu çekerek baktı amcasına;

-Evet..

-Pekala o zaman söylüyorum.. Hep bir kızım bir de oğlum olsun istedim.. Onları çok seveyim babaları olayım. Şimdi bir kızım var artık.. Hayalimin bir kısmı tamam oldu.. Ama hala tam olarak gerçekleşmiş sayılmaz. Acaba diyorum sen benim bu hayalimi gerçekleştirmeme yardım edebilir misin?

-Napıcam ki ben?

-Şöyle senin bir babaya benim de bir oğula ihtiyacım var.. Benim oğlum olmak ister misin? Beni çok mutlu edersin..

Eray’ın bakışları heyecanla parladı.. Dönüp annesine baktı.. Soran gözlerle baktı annesine.. Sare gözündeki yaşları silip gülümsedi oğluna, kafasını salladı. Annesinden olur alan Eray döndü amcasına;

-Tamam olurum..

-Çok teşekkür ederim sana aslan parçası.. Beni çok mutlu ettin..

diyerek sarılıp öptü Orhan Eray’ı..

-Sen artık benim de babamsın di mi? Ablamın değil sadece...

-Evet ben artık ikinizin de babasıyım.. Siz de benim çocuklarım..

Eray mutlulukla sıyrıldı Orhan’ın kucağından annesine döndü;

-Ablama haber verebilir miyim?

Sare uzanıp çekti tekrar kucağına;

-Şimdi değil.. Eminim çok mutlu olacak bu haberden ama ablanın biraz yalnız kalması gerekiyor. Şimdilik onu rahatsız etmeyim olur mu? Ama söz bu haberi ona sen vereceksin..

-İyi tamam..

Esra’nın durumu kabullenmesi beklediklerinden uzun sürdü. Bu süreçte içine kapandı.. Terapiler de ilk başlarda pek işe yarıyormuş gibi değildi. Orhan ile görüşmek istemiyor, ondan uzak duruyordu. Pedagog bunun normal olduğunu, baba bildiği ve ilişkilerinin çok çok iyi olduğu Erhan’a bunun ihanet olacağını düşünüyor olduğunu ve zamanla bunu aşacağını söylüyordu.

Esra, Orhan’dan uzak durdukça Orhan bunun acısını Sare’den çıkarmaya başlamış ve aralarında sürekli tartışmalar yaşanmaya başlamıştı. Eray’ın olayı daha çabuk kabullenip Orhan ile zaman geçirmekten onunla olmaktan keyif alıyor olmasını misal gösterip ‘’bu kadar zaman beklenmese her şeyin çok daha kolay halledilebileceğini ‘’ söyleyip Sare’yi suçlamaya başlamıştı.

Sare bir yanda içine kapanan onunla dahi eskisi gibi konuşmayan Esra’yı normale döndürmek için uğraşırken bir yandan da Orhan’la baş etme çabasındaydı.. Hayatının en zor dönemlerinden birini yaşamaktaydı.. Psikolojik olarak da pek iyi bir durumda sayılmazdı.. Asıl acısını dahi doya doya yaşayamamış çocukları için hayat mücadelesine devam etmek zorunluluğu onu güçlü olmak zorunda bırakmıştı. Bunlar yeterince ağır değil gibi şimdi de Esra’nın ve Orhan’ın durumu ile uğraşmak onu düşürmüş depresyonun sınırlarında dolaşıp duruyordu.

Çalıştığı hastanede son girdiği ameliyatında yaptığı bir dalgınlıkla neredeyse hastasını kaybedecek olması üzerine, başhekime çıkıp bir süreliğine ücretsiz izin talebinde bulunmuş ve izine ayrılmıştı. Evden işe gitmek için zorunlu olarak hazırlanıp çıkan Sare bu izin durumuyla birlikte hepten kendini eve hapsetmiş ve zorunlu ihtiyaçlar dışında hareket etmeyi dahi bırakmıştı.

Onun bu halleri en çok Bade’yi korkutuyordu. Nur’un uğradığı bir gün bir fırsatını bulup durumu anlatmış ve bir şeyler yapılması gerektiğini söylemişti. Nur da arkadaşındaki ruhsal değişimin farkındaydı ama onu danışmanlık alması konusunda ikna edemiyordu.

Bu konuyu konuşmak için Orhan’ı aradı. Arkadaşları uzun yıllara dayanan iki arkadaş araya giren onca olumsuzluklara rağmen yine de birbirlerini sayar ve severdi. Orhan esasında Nur’un her yaşanılan olumsuzlukta tarafını belli edip Sare’den yana olmasına içten içe bozulsa da yine de ilişkileri belli bir çerçevede hep devam ediyordu. Nur’un düşüncelerine hep saygı duyan Orhan bu defa da onu dinlemiş ve Sare’ye daha ılımlı davranma kararı almış ve sözünü de vermişti.

Nur, Sare’nin profesyonel yardım almayı reddettiğini ve bu durumda onun bu durumu atlatması için en çok onun desteğine ihtiyacı olduğunu özellikle vurgulamıştı.
Orhan kendi duygularına. Esra’nın onu reddedişine o kadar odaklanmıştı ki Sare’nin ne hissettiğini ve ona davranış şeklinin onu ne kadar düşürdüğünün farkında bile değildi. Nur ile konuşmasa daha da anlayacak gibi görünmüyordu..

Orhan’ın ılımlı tavrı bir süre sonra meyvelerini vermeye başlamış ve aralarında normal sayılabilecek diyaloglar geçmeye başlamıştı. Bir süre sonra Esra’da aldığı psikolojik desteğin de yardımıyla durumu kabullenmiş ve altı aya yakın süren o sancılı dönemi geride bırakmıştı.


O cumartesi sabahı bir umutla yine onları almaya gelen Orhan ile Eray salonda o gün neler yapacaklarını konuşurken merdivenlerden çekingence inip yanlarına gelmiş ve;

-Ben de gelebilir miyim?

Diye sormuş ve duyduklarına inanamayan Orhan’ın mutluluktan ağlamasına neden olmuştu.