Orhan dediğini yapmış ertesi gün bir pedagogla görüşmüş, izlemesi gereken yol hakkında bilgi almıştı. İçinde kopan o fırtınaya rağmen sakin ve sağlıklı bir yol izlemesi gerektiğinin farkında idi.. Kızgındı.. Öfkesi direk Sare’ye yönelmişti... Yıllarca içinden söküp atamadığı duyguları öğrendikleri ile birlikte su yüzüne çıkmıştı..

Görüşmeye giderken aslında konuşmanın daha ılımlı ve yapıcı olacağı hayalini kurmuştu.. Ama yüzleşme sandığı gibi olmamış karşılıklı suçlamalara dönmüştü. Sare’nin de haklı olduğu tarafları biliyor ve bunu bilmek öfkesinin perçinlemesine neden oluyordu.

Akşam evde konuyu anne ve babası ile konuşmuş ve izleyeceği yolu belirtmişti. Ayhan bey de Safiye Hanım da onun bu öfkesinden huzursuz olmuş sakinleştirmeye makul ve mantıklı düşünmeye sevk etmeye çalışmış ancak çok bir ilerleme kaydedememişlerdi. Bildiğini yapmak konusunda kesin kararlı görünüyordu.

Pedagog ile görüşme sonrası tekrar aradı Sare’yi ve çocukları alıp onlarla birlikte zaman geçirmek istediğini haber verdi. Çocukları almaya geleceğini hazırlamalarını istedi. Hastanede olan Sare geldikleri durumun iç açıcı olmadığını ama Orhan ile restleşmek , bu dönemde onun suyuna gitmek gerektiğini anlamıştı. Hiç itiraz etmeden kabul etti. Bade’yi arayıp çocukları hazırlamasını, Organ’ın gelip alacağını söyledi.

Orhan’ın sadece Esra’yı değil de iki çocuğu birlikte alacağını söylemesi de bir nebze de olsa içini ferahlatmıştı. Esra’nın gerçeği öğrendiğinde yaşayacağı şokun bir farklısını da Eray’ın yaşayacağını biliyordu.. İki çocuk arasında bu durumun bir çatışmaya ya da ikileme dönmesi en büyük korkusu idi. Kendisini o kadar beceriksiz ve işe yaramaz hissediyor ve elinden bir şey gelmemesi onu o kadar kızdırıyordu ki.. Erhan’ın yokluğu yeterince zor değilmiş gibi kendini bir kapana kısılmış gibi hissetmesi de cabasıydı..

Mesaisi biter bitmez telefona uzanıp Bade’yi aradı;

-Efendim abla..

-Naber Bade? Ne yaptın gitti mi çocuklar? Muayeneler yoğundu arayamadım aklım sizde kaldı..

-Gittiler abla.. Orhan abi gelip kendisi aldı.. Çocuklar da çok mutlu oldular , hazırlanırken çok keyifliydiler.

-Sevindim.. Bir şey dedi mi ne zaman gelecekleri konusunda?

-Yok abla.. Ben de soramadım..

Sare sıkıntıyla iç çekti..

-Tamam canım ben arar sorarım.. Ben Nur’a uğrayacağım. Sen bekleme beni yemeğini ye..

-Olur ablam..Selam söyle Nur ablaya..

-Aleyküm selam canım, görüşürüz.

Telefonu kapatıp Nur ‘u aradı. Randevulaştılar her zamanki yerlerinde buluşmak üzere.. Toparlanıp çıktı hastaneden hızlıca..

Nur olanları sakince dinledi.. Sare sözünü bitirene kadar hiç kesmedi. Zaman zaman yükselişi, zaman zaman düşüşleri.. ağlamaklı halleri.. Öfkesi.. Çaresizliği.. Karşısındaki kadın o tanıdığı ,bildiği güçlü Sare’den o kadar uzaktı ki..

Konuşması bitince uzanıp suyu aldı , bardağa boşaltıp uzattı arkadaşına..

-İç şunu..

Sare bardağı alırken şüpheyle baktı Nur’a.. İtiraz etmeden içti suyun yarısını.. Soran bakışlarla baktı..

Nur suyunu içmesini izledi sakince, söze nasıl başlaması gerektiğini bilmeyen bir insanın kararsızlığı ile bekledi bir süre, sonra derin bir nefes aldı ve ;

-Zor olacağını biliyorduk zaten canım benim... İlk yapman gereken şu panik halinden çıkman.. Sakin ve kendinden emin davranmak zorundasın.. Madem hukuki yollara başvurmaya kararlı.. Biz de yolumuzu bu şekil çizeceğiz. Önce sağlam bir avukat bulacağız.. Erhan’ın ortağı ile bir görüşelim.. Bakalım o ne diyor? Durumumuz ne onu anlayalım..

Sare’nin duydukları aslında bilmediği şeyler değildi ama birinin bunları böyle sakin bir dille duyurması gerekiyormuş..Hayranlıkla dinliyordu arkadaşının ağzından dökülenleri..
Uzanıp elini tuttu sıkıca;

-Sen benim için bir mucizesin biliyorsun değil mi? Ne zaman zora düşsem hep yanımda oldun.. Ne zaman ihtiyacım olsa sen hep benimleydin.. İyi ki varsın.. Benimle birlikte olman bu süreci birlikte atlatacağız mesajın o kadar kıymetli ki..Sana olan minnettarlığımı asla ödeyemem..

-Bırak şimdi bunları.. Biz kardeşiz ötesi var mı? Sen de olsan aynını yapardın.. Dediğim gibi önce bir avukatla konuşalım.. Elimizi görelim.. Ara hatta müsaitse görüşelim..

Çok geçmeden avukat yanlarına gelmişti. Durumu ona anlatıp neler yapılabileceğini, nasıl bir süreç olabileceğini ve neler yapılması gerektiği konusunda bilgi aldılar. Ama avukatın söylediği asıl önemli konu, karşı tarafın hamle yapmasının, bir dava açılacaksa o tarafın açmasını beklemenin akıllıca bir yol olacağını belirtmesiydi.

Sare masadan kalkarken çok daha sakin ve kendinden emin ve rahatlamıştı. Avukat dava açılırsa kendi ellerinin çok daha güçlü olduğunu ve çıkacak en kötü kararın ortak vekalet olacağını söylemiş olmasıydı ki Sare’nin buna bir itirazı yoktu zaten...

Eve geldiğinde çocuklar henüz gelmemişlerdi. Sıkıntıyla çevirdi Orhan’ın numarasını;

-Efendim..

-Ne zaman geliyorlar çocuklar onu sormak istedim..

-Aslında ben de seni arayacaktım.. Bu akşam bizde kalsınlar diyecektim.. Annemlere de iyi gelir..
Sare derin bir nefes alıp verdi;

-Peki ama Bade’ de kalsın onlarla olur mu?

-Yabancı bilmedikleri bir yerde kalmayacaklar.. Bence hiç gerek yok ama madem için böyle rahat edecek tamam arıyorum şimdi Yusuf’u gelip alsın...

-Teşekkür ederim..

Kapattı telefonu, telefonun ucundaki ses o gün karşısındaki sese oranla sakin ve daha ılımlıydı.. ‘İnşallah yanılmıyorumdur ama çocuklarla olmak iyi gelmiş’ diye geçirirken;

-Badecim hazırlan sen de, Yusuf gelip alacak seni.. Bu gece ordasınız..

-Tamam abla ben çıkıp üzerimi değiştireyim.. Çocuklara da bir şeyler alayım gece için..

Diyerek merdivenlere yöneldi. Sare kanepeye attı kendini.. Beynen çok yorgundu.. Çocuklar olmasa çoktan pes edip kendini bırakmıştı ama onlar onu hayata bağlayan yegane sebeplerdi.
Onları düşünmek bile içini ısıtıyordu. Asla pes etmeyecek ve onların iyiliği için ne gerekiyorsa mücadelesini verecekti.. O annesi gibi yapıp onlardan vazgeçmeyecekti..