Ne zaman kendini güvensiz, ürkek, heyecanlı ve stres altında hissetse parmaklarıyla oynayan Sare , oturduğu arabanın koltuğunda yine aynını yapıyordu. Yüzüne oturan o karmakarışık duygulardan ne düşündüğünü yada ne hissettiğini anlamak mümkün değildi.
Orhan ara ara dönüp ondan tarafa bakıyor, hissettiklerini az çok tahmin etmekle birlikte ifadesindeki donukluk onu da endişelendiriyordu. Kendi içine çekilmiş ve duvarlarının ardına saklanmıştı yine... Uzanıp radyoda kanalında neşeli bir şeyler aramaya başladı. Bir yandan da Sare 'ye ulaşmaya çalışıyordu:

-E prenses asayiş berkemal mi?

Sare ondan yana baktı. Kocaman gözleri daha da büyümüştü sanki:

- Bilmiyorum ki.. Ya ben nefes alamayacak gibi hissediyorum kendimi.. Normal mi bu?

Orhan camını indirirken bir yandan da endişeyle:

-Durmamı ister misin? Çıkıp hava alalım az istersen..

derken bir yandan da sağ tarafta müsait bir yer var mı diye bakmaya başlamıştı.

Üsküdar' dan Kanlıca 'ya araba ile sahilden gitmeye çalışmak, hele de bunu bir cumartesi sabahı yapmaya çalışmak hiç akıllıca değildi. Orhan trafikte sıkışıp kalmışken üstüne Sare'nin durumu için endişe bulutları yerleşince içine ağzından istem dışı ufak bir küfür çıkardı.
Sare yüzünde şaşkın bir ifade ile ona dönüp:

-Tamam sakin.. Daha iyiyim ben.. Hava almak iyi geldi.. Biliyorsun beni heyecan yaptım işte..

diyerek uzanıp elini tuttu.

-Afedersin prenses, şu trafik çileden çıkarıyor insanı.. Yürüyerek gitsek daha çabuk varırdık..

-Olsun ne yapalım herkes aynı durumda..

Orhan'ın gerilmesi Sare'ye kendi durumunu unutturmuştu az da olsa.. Köşke giden sokağa sapınca her ikisi de derin bir nefes aldılar.

Köşkün kapısına geldiklerinde güvenlik kapıyı açarken Sare kalbinin ağzında attığına yemin edebilirdi. İçeri girip arabayı park eden Orhan inmesi için Sare'nin kapısını açtı. Pancar gibi titreyerek indi arabadan. Orhan uzanıp elini sımsıkı tuttu, şefkatle gülümseyerek:

-İşte geldik prenses.. Hadi bakalım tanışma vakti..

Sare olduğu yerde büyülenmiş gözlerle karşısında duran binaya bakıyor şaşkınlıktan açılmış kocaman gözleriyle Türk filmlerinde görüp hayran olduğu ve sadece filmlere özgü sandığı kendine has mimarisi ile karşısında yükselen yapıdan gözlerini alamıyordu. Sanki Ediz Hun ile Hülya Koçyiğit'in başrollerinde oynadığı o Uykusuz Geceler filminin bir sahnesini yaşar gibiydi.

Kapının ziline basmadan açıldı kapı.. Daha sonradan yardımcıları olduğunu öğreneceği güler yüzlü genç bir hanım :

-Hoş geldiniz ..Buyurun buyurun ..
diyerek onları içeri davet etti. Orhan:

- Hoş bulduk Meralcim. Sare ile tanış.

diyerek onları tanıştırdı. Selamlaştılar. Orhan'ın ardı sıra ilerledi Sare. Salonun kapısında o neşeli ve sıcak tavrıyla Erhan karşıladı onları ilk olarak :

Ooo yengecik gelmiş.. Hoş gelmiş..

Gelip direk sarılıp öptü Sare'yi..Hemen arkasından abisine dönüp:

-Dua et benden önce karşılaşmışsın yengecikle yoksa hiç şansın olmazdı biliyorsun değil mi?
diyerek göz kırptı.

-Yaw he he..

diyen Orhan gülümseyerek Sare'ye bakarken , Safiye Hanım'ın sesiyle o tarafa döndüler,
Safiye hanım kollarını iki yana açmış, yüzünde sıcak, şefkatli bir ifade ile:

-Evimize hoş geldin güzel kızım...

diyordu. Sare anlık bir ne yapacağını nasıl davranacağını bilmeyişinin verdiği garipsemenin ardından kendini açılmış o kolların kucağına bıraktı. Sımsıkı kucakladı Safiye Hanım misafirini.. Bir annenin evladını kucaklayışı gibi şefkatle sevgiyle.. Sare bir süre hiç kıpırdamadan bu güzel hisse bıraktı kendini.. Duyduğu o güven duygusu, hissettiği o koku.. Yeni bir o kadar da güzeldi ki... O kokuyu doya doya içine çekti.. Sanki bir anne kucağındaki bebek gibiydi...Safiye Hanım bir yandan sarılmaya devam ederken bir yandan da saçlarını okşuyordu.. Bir elin saçlarını okşuyor olması nasıl oluyor da kendisine bu kadar huzur ve güven duygusu verebiliyordu. Hiç bitmesin bu an hep o duyguda kalayım istiyordu Sare.. Gözlerinin dolduğunu hisseden Sare usulca topladı kendini ve istemeye istemeye geri çekildi. Sıranın kendisine gelmesini bekleyen Ayhan bey elini uzatark:
-Hoş geldin evladım.. Orhan'ımın dediği kadar varmışsın sen bu ne güzelliktir böyle..
Sare yine kızarmasına engel olamadı. Uzanıp elini öptü.

-Teşekkür ederim efendim..
Tanışma merasiminin bitiminden sonra hep birlikte, hazır bekleyen kahvaltı masasına yöneldiler.

Birlikte geçirdikleri o gün Sare'nin korktuğunun tam aksine bir kucaklama ve kabul etme ile son bulmuştu.
Safiye Hanım oğlunun geçirdiği o zor dönemlerden sonra ilk defa yeniden bir kız ile ilgilenmesine o kadar mutlu olmuştu ki.. Daha Sare evine gelmeden, görmeden sevmişti onu.. Oğlunu o karanlık dönemden çıkarıp yeniden hayata döndürdüğü için ona minnettardı. Bir de bunların üstüne Orhan Sare'nin hayatını anlatınca çok üzülmüş içi şefkatle dolmuştu. Daha karşılaşmadan kendi kendine onun olmayan annesi olmaya karar vermişti bile..
O günün akşamında eşi ile konuşup köşkte Sare'ye bir oda hazırlayacağını hafta sonları arkadaşları evlerine gittiğinde onun da gelip onlarla kalmasını isteyeceğini, gerekirse yurt müdürü ile bunu konuşup halledeceğini anlattığında Ayhan Bey de çok mutlu olmuş:

-İşte benim sevdiğim kadın..

diyerek eşine sarılmıştı. İlerleyen günlerde de bütün hazırlıkları yapmış, köşkün en güzel tarafından Sare için bir oda hazırlatmış. Yıllardır eksikliğini hissettiği kız evlat hasretiyle rengarenk cıvıl cıvıl bir oda olması için elinden geleni yapmıştı.

Orhan olup biteni Sare'ye anlattığında ne diyeceğini bilememişti. Çok duygulanmış sımsıkı sarılmıştı Orhan'a.. Orhan hayatına girdiğinden beri hissettiği o peri masalını yaşamaya devam ediyor olmanın büyük mutluluğunu hissediyordu. Korktuğu şey olmamış aksine sımsıcak bir yuvaya kavuşmuştu.