Gazze’de Taş Üstünde Taş Kalmadı

// Ateşkes //
Ne kadar yumuşak, ne kadar umut dolu bir kelime.
Televizyonlarda, haber sitelerinde, sosyal medyada gördüğümüzde içimizden bir “şükür” çıkıyor.
Nihayet, diyoruz.
Nihayet susacak silahlar, çocuklar biraz uyuyabilecek.

Ama sonra bir görüntü düşüyor ekrana.
Bir baba, elinde evinin yıkıntısından kalan tek eşyayı taşıyor,
kırık bir çay bardağı.
Bir anne, molozların arasında oğlunun okul çantasını arıyor.
Bir çocuk, artık var olmayan odasının yerinde, havaya bakıyor.

O an anlıyorsun,
Ateşkes, savaşın bitmesi değil.
Ateşkes, sadece sessizliğin başlaması.
Ve bu sessizlikte, yıkımın sesi daha çok duyuluyor.

Gazzeliler evlerine dönüyor, diyorlar.
Ama o evler nerede?
Taş üstünde taş kalmamış.
Bir şehrin kalbini yerinden sökmüşler, sonra , artık ağlamayın, demişler.

Belki bir gün, gerçekten seviniriz.
Bir çocuk yeniden okula döndüğünde,
bir annenin ocağında ekmek piştiğinde,
bir baba moloz değil, meyve sepeti taşıdığında !

O zaman barış kelimesi yeniden anlam kazanır.

O zamana kadar, bu ateşkes yalnızca küllerin arasındaki bir nefes olacaktir.