Bilinmeyen bir göçün içindesin.
Nereye gideceğini bilmiyorsun.
Yanında ailen, belki çocukların, belki yaşlı annen ve baban var.
Bilinmeze doğru yürüyor, taşıyabileceğin kadar yükü omuzlarına
yüklemişsin ve gidiyorsun.
Nereye, ne için, nasıl — hiç bilmiyorsun; endişelisin, korkuyorsun.
Bombalar yolculuğuna eşlik ediyor.
Elinden geldiğince korunmaya çalışıyorsun;
kaderin sana çizdiği kadar dayanıyorsun.
Abluka altındasın;
gideceğin yer sınırlı, aynı sokaklardan geçip duruyorsun.

Yıkılan binaların başında ağıtlar, her köşede aynı feryatlar.
Sevdiklerini defnettiğin yerleri,
parçalanmış bedenleri,
toprağa verilemeyenleri bir bir hatırlıyorsun.
Yolun sonunu pek çok kez gördün; yine de yürüyor, sürükleniyorsun.
Sıra sana gelecek — bunu da biliyorsun; yine de adım adım ilerliyorsun.

Yolun sonunu biliyorsun.
Ama mazlumun ahı yerde kalmayacak.
Sen hak yoldasın; cennetin kapıları sana açılacak biliyorsun.
Ebabil kuşlarını beklemiyorsun — ümmet varken mucizeyi yalnız onlardan istemeye hakkın yok; gelen olmayacak farkındasın.
Kaderin yazdığı yere doğru yürüyorsun; pes etmiyorsun.

Yürüyorsun.

Ve tek bir gerçeği biliyorsun: Korkmuyorsun.
Çünkü tek korkun Allah’tandır.