Seyretmeye devam edelim…
Onlar çuvallar içinde parçalanmış çocukları taşırken, biz sadece seyredelim.
Açlıktan ölen bebekler varken, biz soframızda krallar gibi midemizi dolduralım.
Evi yıkılmış, beton yığınları arasında titreyerek uyumaya çalışanlar varken,
biz sıcacık yataklarımızda rahatça uyumaya devam edelim.

“Ha başkaları bomba atmış, ha biz sadece seyretmişiz.”
Arada hiçbir fark yok!

Hani aramızda öyleleri var ki,
“Ben görmek istemem” diyor, zulmü yok sayıyor.
Keyfi kaçmasın istiyor, empati kuramıyor,
insan olmaktan aciz…

Belki de bizim yüreğimiz seyretmeye yetmiyor.
Aslında seyretmeye yüreğimiz yok.

Ama onlar, o acıyla yıllarca yaşıyor.
Biz ise sadece seyrediyoruz…
Belki birkaç dakika üzülüyor, iç çekiyoruz,
sonra unutup hayatımıza devam ediyoruz.

Peki, hiç düşündün mü?
Onlar cennete giderken,
biz de mi onlarla gideceğimizi sanıyoruz?
Zulüm karşısında dilsiz şeytan hâline gelmişken,
cenneti kendimize hak mı görüyoruz?

Vah vah… Kendini kandırıp duruyorsun.
Zulme sessiz kalırken,
hatta seyretmeye bile yüreğin yetmezken…
hangi yüzle aynı cenneti umuyorsun?