Bazen insan sever…
Neden sevdiğini, nasıl sevdiğini açıklayamaz.
Kalbinin bir köşesinde filizlenen o duyguya anlam veremez.
Ama bilir ki sevgi, en saf haliyle vardır.
Karşısındakini değiştirmeye çalışmadan, olduğu gibi kabul ederek sever.
Çünkü gerçek sevgi budur: koşulsuz, çıkarsız, hesapsız sevmek.
Sevgi, varlığına şükretmektir.
Onun gülüşüyle içinin ısınması, huzur bulmasıdır.
Mutluluğu, kendi mutluluğun kadar değerlidir.
Hatta bazen onunkini kendi mutluluğunun önüne koyarsın.
Onun üzüntüsü de yüreğine işler, sanki kendi acınmış gibi derinden hissedersin.
Belki çok uzaktadır; elin ona uzanmaz, sesin ona ulaşmaz.
Ama kalbin hep yanındadır.
Gönül bağıyla bağlanırsın, dualarına eşlik eder.
Her an, kalbinin bir köşesinde yaşar.
Onu düşündükçe kalbin güzelleşir, umutların tazelenir.
Aynı gökyüzüne bakarsınız, aynı güneşte ısınırsınız.
Belki geceleri aynı yıldızları seyreder, aynı hayalleri kurarsınız.
İşte sevgi böyle bir şeydir: uzaklık tanımaz, zaman dinlemez.
Tek ve özeldir…

Seven için de, sevilen için de paha biçilemez bir armağandır.