HAYATTA BEN EN ÇOK
BABAMI SEVDİM


Hayatta ben en çok babamı sevdim,
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk,
Çarpı bacaklarıyla - ha düştü ha düşecek,
Nasıl koşarsa ardından bir devin.
O çapkın babamı ben öyle sevdim,



Bilmezdi ki oturduğumuz semti,
Geldi mi de gidici - hep, hep acele işi,
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi,
Atlastan bakardım nereye gitti,
Öyle öyle ezber ettim gurbeti..



Sevinçten uçardım hasta oldummu,
Kırkı geçerse ateş, çağırırlar İstanbul' a
Bi helallaşmak ister elbet, diğ'mi oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu,
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu..



En son teftişine çıkana değin,
Koştururken ardından o uçmaktaki devin,
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için,
Açıldı nefesim, fikrim, canevim,
Hayatta ben en çok babamı sevdim...


Can Yücel
( 1926 - 1999 )