[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Bazen ikimizin arasındaki şeyin ne olduğunu bulamıyorum…
Bir adımız yoktu bizim.
Her şeyden biraz “gibiydik”.
Biraz dost mesela, biraz tanışık ama daha çok iki yabancı gibiydik.
Sevgili gibi çoğu zaman ama aslında o da değildik…
Sen bende hepsinden çok daha fazlasıydın oysa.
Hepsini toplasan bendeki bir sen etmezdi.
Ama seninle ikimizin toplamı koca bir hiçti.

Bizden bir şey olmasına izin vermedin.
Nefeslerimiz birbirine değerken bile kocaman duvarlar vardı aramızda.
Ve o duvarların arkasında senin için var olan dünyayı hiçbir zaman görmek istemedin.
Böyle durumlarda insana en çok dokunan ne biliyor musun? Hayalini kurduğun biri var ve o kişi de senin hayatında.
Ama her an çekip gideceğini biliyorsun.

Onu her kucaklamanda, koklayarak her öptüğünde, gözlerine her baktığında, yaptığın her şeyi ezberleyerek yapıyorsun. Kokusunu, sıcaklığını, bakışını…
Sanki bunların tekrarı olmayacak ve bu son defaymış gibi hissediyorsun. Ödün kopuyor kaybetmekten, çünkü çok seviyorsun!
En acı tarafı da bu işte…

Korka korka sevdiğin birini hiçbir şey olmamış gibi kaybediyorsun.
Ben hayatım boyunca birçok şeyle savaştım.
Çok vuruldum, çok yara aldım, çok kaybettim.
Ama hiçbir şey senin kadar yaralamadı beni.
Hiçbir acı senin kadar üzmedi, kırmadı, yormadı.
Düşmanın olsam o zaman hak verirdim.
Ben senin neyindim?