Nasreddin Hoca, oğlu ile pazara gidiyordu. Oğlunu eşeğe bindirmiş, kendisi de yaya yürüyordu. Görenlerden biri:

– Hey gidi zamane gençleri, ihtiyar babasını yayan yürütüyor da, kendisi rahat rahat eşeğe binip gidiyor, dedi.

Bu söz üzerine çocuk eşekten hemen indi. Babasını bindirdi. Kendisi yaya yürümeye başladı. Bu şekilde biraz yol aldılar. Onları bu halde görenlerden biri:

– Ayol, koca adam eşeğe kurulmuş, gidiyorsun, genç çocuğa yazık değil mi? diye laf attı. Hoca bunun üzerine çocuğunu arkasına bindirdi.

Biraz gidince birkaç gevezeye rast geldiler.

Bunlar da:

– Amma insafsız insanmış bunlar. Bir eşeğe iki kişi birden biner mi? Hele şu herif, bir de Hoca olacak, diye söylendiler.

Hoca artık kızmıştı. Birlikte aşağıya indiler. Eşeği önlerine katarak yürüdüler. Çok geçmedi, birkaç kişiye daha rastladılar.

Bunlar da:

– Allah Allah. Bu ne budalalık, eşek önlerinde bomboş gitsin de, kendileri bu sıcakta kan ter içinde yaya yürüsünler!

Dünyada ne şaşkın adamlar var, dediler. Hoca herkesi memnun etmenin imkansız olduğuna artık iyice kanaat getirmişti.

Oğluna:

– Gördün ya oğlum, dedi. Bu halkın dilinden kurtulabilen varsa aşk olsun. O halde sen doğru bildiğini yap, alem ne derse desin. Halkın ağzı torba değil ki dikesin.

alıntı