Uzun zaman oldu yokluğunla karşılıklı oturmayalı.
Gelenler, gidenler, başlayanlar ve bitenler uzak tuttu beni kağıttan.
Belkide korkuttu yazdıklarımla yüzleşme fikri.
Ancak şu özlem denen duygu yapmam dediklerini yaptırıyor insana.
Yazdıklarımın sana ulaşmayacak olma ihtimali bir miktar sıksada canımı, Neyse..

Nasılsın?
O her koşulda yüzünden kaybolmayan minik tebessüm hala yerinde mi mesela?
Gittiğin günden beri hiç durup yağmuru dinleme vaktin oldu mu?
Yahut başka vedalar yaptın mı hayatında?
Umarım çok yormamıştır İstanbul seni.
Göz bebeklerindeki derin ışıltıyı söndürmeye yetmesin şehrin gücü.

Çok özledim fakat özlemimi anlatabilecek kadar güçlü değil kalemim.
Sadece seni değil, beraberinde getirdiğin tüm güzellikleride...
İlk karşılaştığımız gün seni istemsizce pusulaya benzettim.
Başlarda anlam veremediğim bu durum gidişinle anlam kazandı bi anda.
Yolunu kaybetmiş her denizcinin bir pusulaya ihtiyacı vardır ya hani,
Limanı bulmak için sana ihtiyacım vardı belkide.
Yolumu her şaşırdığımda senin yanımda olduğunu bilmek, tarif edilemez bi huzura eşdeğer.

Çok fazla zırvaladım bir taraftan farkındayım.
Ben uzaklarda olmalıyım, çok uzaklarda...
Acılar unutulduktan sonra dönmeliyim belki de.
Ve bilmelisin ki; Kaç yıl geçerse geçsin,
Hangi koşullarda olursam olayım,
Saat kaç olursa olsun,
"Beni buradan al"dediğin an, gelip seni oradan alacağım.