İnsan, ne kadar unutmaya çalışırsa çalışsın.. Geçmişini asla unutamaz.
Hep bir iz.. Bazen küçük, bazense büyük bir iz kalır onda.
Bu izleri öyle kolay kolay silemezsin.
Kimi zamanda, herşeyi unutmuş gibi görünür, ama hep küçük bir parça vardır.
Ona tüm geçmişi hatırlatan..
İnsan, geçmişinden utanmamalı, korkmamalı.
Her ne yaptıysa açık açık söyleyebilmeli, sahiplenebilmeli onu.
Bazende işte onu orada öylece bırakıp gitmek, Hiç birşeyi hatırlamamak istersin.
Pişmanlıklarını, hüzünlerini..
Çünkü ne kadar bağlı olsanda, sevsende, yoluna devam etmek zorundasın.

Ama tabi bunu yapmadan önce kendine sormalısın.
''Ben gerçekten herşeyi unutmak istiyor muyum?''

Biliyorum.. Gidenler hep bizden bir parça götürürler.
O parçanın yerinde de derin izler kalır.
Herkesin bir yara izi vardır, insanlardan gizlemeye çalıştığı.
Saklamak için çok uğraştığı.
Herkesin bir yara izi vardır, kimseye dokundurtmayacak kadar güzel olan.
Baktıkça nefes alabiliyor olmanın kıymetini anlamanı sağlayacak bir yara izi.
Bu izlerle yaşamaya alışırsın.
Bir sabah belki gündoğarken baktığında dışarı, yaşamayı yeniden sevebilirsin.
Ve birgün, elbette birileri o yara izlerine dokunur.
Acında biraz olsun hafiflemeye başlar..

-Aksakallı dedeye ithafen.