Ne olursa olsun yalnız olmadığını bilmek ister insan.
Üzerinde durduğu ayakları ne kadar güçlü olursa olsun, birinin elinden tutmasını ister.
Yalnızlık, bulmadığın sevgiyi başka yerlerde aramak gibidir, Ne yaparsan yap onu bulamayacağını bilirsin,ama yine de denemekten vazgeçmezsin..
Onun boşluğunu hep başka şeylerle doldurmaya çalışırsın..

İnsan en büyük hatayı zaman konusunda yapıyor.
Zamanın sahibi sanıyor kendini. Nasılsa yaparım, daha zamanım var diyor her seferinde. Oysa zaman akıp gidiyor ellerinden.
Peki ne diyorsun bunca vakit?
“Belki başka bi’ zaman, başka bi’ yerde. Sonuçta yarım kalan her şey tamamlanmaya muhtaçtır.”

Öte yandan.. Hayat zor, hayat acımasız.
Ben de isterdim geçmişimden koşar adım kaçıp yepyeni başlangıçlara doğru yelken açmayı.
Ama ayağımda annemin terlikleriyle en fazla bakkala kadar gelebildim.
Belki de başarabildiğim tek şey, sendin.
Sana rastlantım bile bunca şeyden öteydi..

Sonra, birgün birisi çıkageliyor karşına, öyle neye uğradını anlamadan afallıyorsun.
Aynı yoldan yürümek, ya da aynı kiraz dalından defalarca düşmek gibi birşey değil bu.
Daha önce rastlamadığın türden, eksik kaldığın birşey.

Hiç sormadım.
Adını, yüzünü ve aklını sorgulamadım..
Zaman ilerdikçe sana kapıldım.
Haberin olmadan tutuklu kaldım.

Meğer ömrüm boyunca eksikliğini hissettiğim şey senmişsin.
” İnsanın evi her şeyi ya. Sokağa girince sanki annem saçlarımı okşuyormuş gibi huzurlu hissettim kendimi.”
Öpsem gözlerinden, dudaklarımda bir orman filizlenirdi..

Belki sustuğum zaman kızıyorsun.
Bazen dil gönlün hissettiklerini kelimelere dökemez.
Eğer sevdiğinin yanındaysan konuşmak zaten gürültüden başka bir şey değildir.

Şimdi bambaşka bir yerdeyim.
Uçurumun kenarında, ölümün kıyısında..
Ya da yeniden doğmak?
İlk kez doldurur gibi nefesi ciğerime, daha yakınken sana..