Hayat dediğin uzun bir yol.
İnsan en büyük felaketin ortasında bile kendini iyi hissedebilir.
Yeter ki yanında sevdiği insanlar olsun..
Ve bu yolda seninle beraber yürüyen insanlar var, yolda kaldığın zaman sana yardım edebilmek için. Yolda rastladıkların var, yanındakilerin kıymetini daha iyi anlayabilmen için.
Yoluna taş koyanlar var, yürüdüğün yolu zehir etmek için.
Bir de seni yarı yolda bırakanlar var, kendi başının çaresine bakabilmeyi öğrenebilmen için. Herkesin kendi doğrusu var ve herkes kendine göre haklı bu hayatta. Bu yüzden sonuca varmıyor hiçbir tartışma.

İnsanların seni anlayabildiği kadar iyi, senin onları tanıyabildiğin kadar kötüsündür.
Ama bu dengeyi tutturamıyorsun bir türlü. Mesela bir fırında, bir ekmek sırasında beklerken, hangimizin daha aç, hangimizin parasının az, hangimizin tuzunun kuru olduğunu nereden bileceksin ki? Gördüğün kadar bilebilirsin; ''Bak hepsi sıra bekliyor, demekki paraları var ve ekmek için bekliyorlar'' der kimisi.

Baghi'de bunun bir tutam ucundan düşmüş gibiydi.
O gün öldüğünde uçurumun bahanesi yoktu, görememişti gerçeği sanırım.
Oysa onu tanısanız, gözlerindeki hüznü bir görebilseniz. Kalbinde rengârenk çiçekler yetiştirir.
Belki sayısız kuru yapraklar dökmüş olsa da, bir mucizeyle yeniden yeşertirdi kendini..

Sonra yüzünü çevirdi bana..
(Baghi)+Vuslat! Ah! Ne efsunkâr bir kelime, ne kutlu bir an!..
Neden öyle söylediğini çok kez düşündüm. Yani marifet yaprak dökmek, kurumak, tekrar nefes almak için bir mucize beklemek miydi?
Çok sonra anladım ki; Vuslat yalnızca sabırdı. Vuslat; sabredebildiklerini, sabırla sevebilmek ve her vazgeçin dahi bir selamete erdiğini bilmekti.