O kadar aptalsın ki.

Sevgi başka birşey. İçinde taşıdığın özlem, şefkat bambaşka.. İyisiyle kötüsüyle göğüslüyorsun. Zararında ziyanında değilsin, onun üzerine bile toz konduramıyorsun.
Her ne kadar kendine yazık etsen de, içinden kurtulamıyorsun. Hangi ucundan tutayım ki?Nereden başlasam, hangi acıyı kapatsam? faili meçhul bir cinayete kurban gitmiş gibisin.

Dişlerim döküldü, saçlarım ağardı ya da bir yanım aksak.. Bünye bazı şeyleri kabul etmedi belki de, keza bir kısmını da yediremedi. Dünyanın en kıymetli şeyini dökseler önüne yine de kör oluyorsun. Kainatın en aptal insanı da olabilirsin. Gözüne gelmiyor bile.. Hangi kuyulara atıldım bir bilebilsem? Kaç kez kanım çekildi, kaç kez öldüm, kaçıncı kez kurban edildim?

Kimseye de dert yakınamıyorsun. Susuyorsun öyle bir köşede, kendi içinde bir savaşa daha katılıyorsun. Kim bilir kaç küfür, kaç beddua geçti içinde? Ve o kadar aptalsın ki, her ağlayarak oturuşun ardından, tövbeyle ayağa kalkıyorsun. Kıyamıyorsun, konduramıyorsun.

Bir şeyler yazmaktan da sıkıldın. Gerçi sıkılmaktan da değil biliyorum. Parmakların yoruldu, gözlerin daha kaç acı satırı kaldırır bilemiyorsun.. İnsanlardan kaçtın, boş tesellilerden bunaldın, şarkılardan da dert yakındın. Ve o kadar aptalsın ki, bunca eziyetin, musibetin peşine yine kıyamadın. Konduramadın..