Bazı şeyleri unutamıyor insan.. En azından denese de beceremiyor.
Olmuyor.. Bazı şeyleri tekrar döndürebilmek için geçmişe gitmeye çalışıyor ama beceremiyor.
Ben ise artık çabalamıyorum..
Yorgunum, bitkinim, mecali kalmamış bir kış çiçeği gibiyim.
Bütün inançlarımı cebime biriktirdim, tıkıştırdım. Öyle sorgusuzca döndüm sırtımı uzak yollara..
Vedalardan sıkılmış, özlemekten usanmış ve umut etmekten yılgın bir vaziyetteyim.

Gerçekten ne anlamı kaldı?
Aşk; her eziyete katlanmak, fedakarlık yapmak mıdır?
Bir cümle ile soyut acıyı somutlaştırdığınız da anlıyorsunuz.
Her eziyete katlanamıyor insan.


Şimdi ne anlatsan boş..
İnancım yok benim, belki de kendime de eksiğimdir..
Gözlerimi sana çevirsem yine kandırırım kendimi.
Yine o yalan sözlerine düşer kirpiklerim..
Bu defa hayır, bu kez veda edemem.
Kanar kalbim, yok yere inanır umutlanır gözlerim.

Artık çaresi yok bu eziyetin.
Madem öyle, bende geçmişe giderim.
Bir ekranın karşısına oturur gibi oturur, tüm yaşadıklarımı tekrar tekrar, tekrar ve tekrar izlerim.
Çünkü biliyorum ki, bir zamanlar mutluydum.
Hepimiz çok daha mutluyduk o zamanlar.
Bu mutlu anları yeniden yaşayamasam bile, yeniden hatırlamak isterim.
Kimi hayatı dolu dolu yaşar, kimisi de benim gibi geçmişe takılır ve hatıralarda yaşar.
Gelecekte yerim yok..
Ben geçmişe aitim.