|
|
04 Kasım 2024, 20:51
| #1 |
 Yalnızlığın Ezgisi Karanlığı seven, yalnızlığın dostluğunu arayan bir adamım. Belki biraz farklı, belki herkesin alıştığı kadar parlak değil, ama bu benim yolum… Karanlığın içinde huzuru bulurum; sessizliğin derinliğinde kendimi dinlerim. Yalnızlık bana bir ağırlık değil, kendi içime açılan bir kapı sunar. İçimde saklı anılar, yaşanmamış düşler, bir gün gelecek olan o gerçek sevdayı beklerken, kalbimi besleyen birer hazine gibi. Aşkı öyle basit bir kavram olarak göremem; sevgi benim için gökten düşen bir mucize değil, emekle, özveriyle, zamanla büyüyen bir ağaçtır. Kökleri derine iner, dalları gökyüzüne uzanır. Öyle biri var biliyorum, henüz tanışmamış olsak da kalbimde yeri hazır. Bir gün biri çıkıp gelecek, beni olduğum gibi anlayacak, içimdeki yalnızlığı, karanlığı bir eksiklik değil, bir zenginlik olarak görecek. İşte o gün geldiğinde, biz elmanın iki yarısı gibi, tamamlanmış bir bütün olacağız. Belki bu yol beklemekle, sabırla dolu; ama biliyorum ki her bekleyişin ardında bir karşılık vardır. Belki bu yalnızlık, bu sessizlik, bana o özel insanla paylaşacağım anların değerini öğretiyor. Yarın o gün gelir mi bilinmez, ama bekleyişim bir umut, bir sessiz hazine gibi içimde büyümeye devam ediyor. Kendimi o günü bekleyen bir adam olarak görüyorum; karanlığın içinde ışığını arayan, derin bir sevdayı sabırla bekleyen bir adam. Emirhan 👍 13
________________ Ben, karanlığın suskunluğunda huzur bulurum; ama bilir misin? Her sessiz gece, içinde sakladığı bir ışıkla yaşar. Gölgelere sığındığım her an, bir gün doğumu düşlerim. Its only after we have lost everything that we are free to do anything. | |
| |
| Şu Anda Bu Makale Görüntüleyen Aktif Kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 misafir) | |
| Makale Ayarları | |
| Stil | |
| |
Ağaç şeklinde