Doğrudur, her gece döner sabaha..

Gün ışıyınca hükmünü kaybeder o koyu karanlıklar..

Göz görür, yürek atar sabah olunca..

En çok yokluğunda sevdim seni, en çok o zaman geldin bana..

Şehrimin aydınlanmaya başladığı an sana en yakın olduğum an oluyordu,

Şehir uyanıyor; ben ölüyordum..

Dertlenme, tuttum sözümü..

Bir gece bilir seni, bir de biraz mavi..

Yürek sana meyl ederken,

İstanbul kopuyor sanki içimden..

O düştükçe yer açılıyor sana, seni saklamaya..

Zamana koysam seni,

Yetişemem diye korkuyorum..

Şarkıların arasına gizlesem diyorum,

Unuturum diye korkuyorum..

Ben seni o koca boşluğa koydum şimdi..

İstanbul kadar büyük, göğüs kafesim kadar küçüktür bendeki dünyan..

Kederlenme hiç yok yere, aldığım nefes sana kadar nasılsa..

Gizlenmeyi beceremem hiç, ondandır seni içime gizlemem..

Sır olmadım belki hiç ama ser veremem..

Ey yâr..!

Şimdi unutmadığım şarkıların birinde,

Nefes nefes sana geliyorum,

Aralık ayazında,

Seninle ısınıyorum..

..