Şehrimin üzerine serilmeye başlıyor gece tüm ihtişamı ile,

Yokluğunun buz kesiği gibi hissettirdiği gecelerden bir gece daha işte..

Yazmak için kağıdın kalemin başına,

Az önce dolaptan çıkardığım rakımı alıp yanıma, birkaç dilim peynir ile oturdum işte karşına..

Fonda bu kez bir gitar yerine bir kanun var..

Gecenin melankolisi yanında gitar hafif kalırdı bu kez, aldırma.

Bir kadeh rakı, yanında buzlu su

İlk yudumda hissettiğim o tadın eşliğinde işte geldin sen de..

Hoş geldin..

Gel, geç karşıma..

Ne çok tanıdık imge var değil mi etrafında, şaşkın olmalısın.

Duvarlarım senli hayaller, kitaplığım sana yazılanlar ile dolu.

Ve bu tek kişilik çilingir sofrası,

Yastığındaki çukurdan peydahlanan yokluğun ile harman oldu..

Ey yar..!

Kaç kez gittim senden;

Aslında bilmeden, kendimden..

Kaç kez bıraktım ayaklarına taş bağlayıp bu şehrin mavisinden ruhumu..

Her yakamoz, sana kalkan her kadeh O’nu yeniden karşıma oturttu..

Eksik kalmışlığın bir tokat gibi yüzümde patladığı gecelerden bir gece daha işte..

Kalabalığın sessizliği sinmiş üzerimize

Çığlık çığlığa susmalarımız ama duyan yok..

Bir kadeh daha ve az biraz peynir..

Alkolden daha tesirliydin, bilirsin.

Sen konuşmaya başladığında sözcükler dans eder, duyma yetimi kaybederdim.

Gözlerim görmezdi bir daha yüzüme baktığında.

Kokun deniz gibiydi, içime çektikçe sen dolardım.

Dizlerimin çözülen bağını yine sana borçluydum lal olan dilim gibi..

Parmaklarımın arasında kalem varken güçlü olduğunu zanneden ben karşında hiçliğin timsali oluyordum..

Başımı döndürüyor, sarhoşluğumu rakıdan sanıyordun..

Bahsetmeyeceğim hiç İstanbul’dan sana,

Selam söylemedi bu kez Galata..

Boğaz yerinde ama mavisi bu kez çok gelir sana..

Karşıma geçip oturduğun ama yine hiç konuşmadığın gecelerden bir gece daha işte..

Korkuyorum aslında,

Bir gün sözcüklerimin zihnimden uçup sana seni anlatamamaktan.

Duvarlarımda olduğu gibi satırlarımın arasında hayalin ile sevişememekten.

Korkuyorum aslında,

Harf harf gitmenden..

İmlaya ihtiyaç duyan devrik cümlelerimdin benim, biliyorsun..

Sırf içinde sen varsın diye kafiyeden yoksun olmalarına aldırmıyordum..

Yoksun, yok gibisin..

Varsın ama hiç olmamış gibisin..

Belki de sadece eskilerin dediği gibi;

Kırk yılda bir gibisin..