Esnemek gibi olsaydı keşke unutmak.
Karşında biri birilerini unutsa,
Dilinin ucundaki uçuverseydi sağa sola.

Yazık ki tuhaf bir tik gibi kendini tekrarlayan.

En ufak detayda canlanıp,
Kapıları çalan.

Neyse ki alkolü icat etmişler,
Ve yanında sigara.

Ne zaman unutmak için kendime söz versem,
Aynı meyhane aynı şarkıdır ilk aklıma gelen.
Bir kadeh rakı ile başlarım gelmişine geçmişine sövmeye.
Her yudumda eksilirsin,
Değişir kanımdaki alkolle yerin.

Gün ışıyana kadar da olsa,
Sana seni unuttuğumu ispat edebilirim..

Geçtik biz o yolları güzelim.

İzmir arkamızdan mendilini salladı.
Şimdi Ege İzmir'siz,
Ben sensizim.

Yalnızlığın kalabalıklar içinde olanı makbuldür derlerdi,
Neyse ki farkedip hakkını verdim.

Uğruyorum arada;
Okuyor, soluklanıyorum.

Unut demiştin ya hani,
Sanırım unutuyorum..

Okudum seni,

Kulağımda ezberime kazınan bir melodi.
Kapısı yalnızlığa açılan ne kadar cümle varsa kuruldu dudaklarımızın arasında.
Harf harf çıkardık üzerimizdekileri,
Çırılçıplak düştük tenlerimizin üzerine.

Bir cam buğusuna yazıldı isimlerimizin baş harfleri,
Yazıyı yazan elin avuç içi ile silindik yine.

Kim demiş koymaz insana diye,
Koyar,
Koyar elbette dibine kadar.

Ten tene değmezse zorlanır,
Duvarlar tanıdık ikinci nefes için aranır.
Göz kapaklarına kibrit çöplerinin asılması aslında bundandır,

Maalesef,
Uyku bundan sonra haramdır.

Unutma,
Erdemsizliktir yalnızlık,
Tek kişilik yaşanır..

Unut demiştin önce.
Kalanı gidenden çıkarmayı önermiştin.
Yaslanıp İzmir'in göğsüne,
Beni Alsancak'tan denize bırakmıştın.

Unuttum dedim önce,
Unutmayı denedim.
Yalnızlığa gem vurup,
Aynadaki suretime selamlar verdim.

Zil hiç çalmamıştı halbuki,
Telefonum gibi..

Şimdi başkalaşan bir veda okuyorum kaleminden.
Unut diyerek yükselen çığlıkların sevişiyor yokluğumla.
Sesin değiyor yalnızlığıma;
Nefes nefese tenin, bedenin.

Biliyordun;
Giderken duyulmazdı sesim.
Kalmak için direndim,
Yer edinemedim.

Usulca yol almak vardı,
İlerledim.

Meğer sende ne kadar çokmuşum,
Kendini bana ispiyonluyorsun.

Aslında vardım..
Parmakuçların kadar yakındım.
Saçlarını ben taradım,
Gözyaşların tenimde süzüldü.
Sesin ağzımdan çıkıyordu,
Duyan olmadı..

Oyun senin kaleminden çıkıyordu,
Sen yazıyor,
Ben oynuyordum.

Olay mahali sendin ya;
Ben oskarlık bir oyuncuydum..

Her bakış görmek için olmadığı gibi her gidiş bir yokluk barındırmaz aslında içinde.

Gitmek; eksilmektir kimin göre, usul usul vurmaktır derinliğin dibine. Alfabenin harfleri gibi unutulur tüm alışkanlıklar zamanla; yaz/a/maz konuş/a/mazsın mesela.

Gitmek; çoğalmaktır kimine göre, biriktirmektir tebessümleri dudaklarının kenarında. Duymak, sesinin tınısını fısıldamaktır kulağına lugatlarda. Dokunmak, parmak uçlarından başlayarak tüm bedenini yakan arseniğin tadını almaktır yok pahasına. Konuşmak, bilmediğin bir dilde kendini ifade edebilmektir çoğu zaman.

Şimdi tüm sözcükleri yeniden anlamlandırıyorum kıyılarında. Kalmak baştan yazılıyor gitmek gibi.

Yokluğun takasa veriliyor varlığın ile.

Hadi, yaslanıp Alsancak'a bir düşün bakalım.

Erdemli bir yalnızlığı değişmez misin edepsiz bir sevda ile..?