ANKA KUŞU
Seninle biz, oturup bir kafede bir çay içmedik mesela. Ya da gözlerimin kahvesi kadar kahverengi bir kahve yapmadım sana. İşin aslı, gözlerim kahverengi de değil ama konumuz bu değil.

Ne çay içip, muhabbet edebildik ne de kahvenin kırk yıllık hatrını koyduk aramıza. Hiç başımı dizine koymadım. Saçlarımla da oynamadın mesela. Hobin, duygularıyla oynamakmış insanların. Çok sonra anladım.

Sana olan ilgim ve sevgim, başlarda ilaç gibi geldi bana. Ama bilirsin, fazlası zarardır her şeyin. Bir zerren bal gibi etki ederken, bir zaman sonra her zerren zehir gibi etkiledi beni.

Bir zamanlar bana hayat veren sözlerin, o "sen de sevilebilirsin." diye düşündüren her halin gitti birdenbire. Bende o kadar varken, birdenbire çekip aldın kendini benden. Kalbimdeki boşlukta, gün be gün kayboldum. Sen hiç bilmedin. Bilsen de bir katilin olay mahalline geri dönüp yarattığı katliama bakması gibi bakardın zaten.


O yüzden, sen sandın ki benden geldin ve geçtin. Ve canım o kadar yanmadı diye düşündün.

Ne ironik, adı Gülüş olan eski sevgiline "Sen bu yaptıklarınla benim başkalarıyla mutlu olma ihtimalimi aldın." demiştin. Gülüşünü solduranına.
Ve sonra aynı şeyi sen yaptın. Senden sonra sevmedim mi? Sanmıyorum. Aşk sanki benim sana olduğum şeydi benim nazarımda.
Ve senle başlamasa da sende bitti.
Sen şimdi kimbilir, her gün kimlerle mutluluktan ölmek üzeresindir.

Dert değil. Ben yalnızlıktan çok korktuğum halde ona sarıldım. İhanet etmedim senin aksine. Hani yalnızlık paylaşılmaz ama ben seninle onu paylaşıyorum demiştin ya, heh hayır ben paylaşmıyorum kimseyle.
Beni bu yalnızlığım korur. Acıtamaz kimse beni burada. Dokunamazlar zerreme bile. Burası benim sığınağım ve kapısı sen ve senin gibi kalpsizlere kapalı.

Bir gün, yakında olan bir gün olmasa da beni anımsayacaksın. Seni ne kadar güzel sevdiğimi ve gözünün içine baktığımı. Senin için her şeyi göze alabilecek kadar deli sevdiğimi.
Belki, hep olmak istediğin bir kızın babası olacaksın ve ona ismimi vereceksin.
Fakat neye yarar, annesi ben olmayacağım!
Ona her seslenişinde aklına geleceğim. Ve sen aldığın her nefeste o kadın bilmese de başka bir kadına haksızlık edeceksin. Sen iyi bilirsin, haksızlık etmeyi...


Hayır bu bir mektup değil. Sitem hiç değil. Sitem gözünde değerin olan insana edilir.
Bu bir iç döküş. O kadar uzun zamandır tuttum ki zehrimi içimde, artık tutamıyorum. Bu beni öldürüyor. Artık canım yanmıyor galiba ya da yanıyor da alıştım bilmiyorum. Acı paylaştıkça azalır derler ya. Belki o yüzden yazmaya başladım yeniden.

Günlerdir, 2 satır günlüğüme yazamıyorken artık parmaklarım dile geldi.
Hep iç karartıcı şeyler olmaz belki. Bilmiyorum.
Tek bildiğim, ben yine bir anka kuşu gibi kendimi küllerimden yaratacağım