Küle Üflemem
Beni anlatmaya kalkma. Cümlelerin yetersiz, kelimelerin eksik. Ben, okunmaya değil, hissedilmeye yazılmış bir hikâyeyim.

Ne istediysem aldım, neyi istemediysem yakıp geçtim. Geriye dönüp küle üfleyenlerden olmadım, yangınımdan kalanları rüzgâra bıraktım. Arkamda kalan, benimle yürüyemeyenlerdi; ben kimseyi geride bırakmadım.

Gözlerimde ne bir bekleyiş ne de bir pişmanlık var. Ellerim boş değil ama kimseyi tutmak için uzanmıyor. Çünkü bazı insanlar yalnız durmayı bilir, yalnızlığı bir eksiklik sananlara inat, tek başına dimdik yürür. Ben yere basan bir hayal, dokunulmaz bir gerçeklik, unutulmayan bir izim.

Ben kaybedişlerin kadını değilim. Ben, gidenin geri dönmek isteyeceği ama asla bulamayacağı bir sonbaharım. Esen rüzgârın nereye savurduğunu umursamam, çünkü ben düştüğüm yerde değil, kalktığım yerde varım.

Adımı anan unutmaz, gözlerime bakan düşmez. Ama eğer düşerse… kendi başına kalkmasını öğrenir.