Tevilsiz

Sahipsiz hislerimin öznesi değildin; bir şeydin bende—ben sende, herkes gibiydim. Ezgisiz bir ağıt gibi, içten içe kanayan bir su sızıntısıydı bendeki sen. Ne mânâlıydın, ne mâsûm… Lâkin vardı sende, her susuşun altına sinmiş bir inkisar.

Tâyin edilemeyen vakitlerin gölgesinde, adını anmazken bile dilime dokunan o ince kekre tat. Söyleyemediklerimden kırılan değil, söylemediklerinle eğrilen bir irade idin.

İltibas içinde yürüdüm ardınca, ne zîrâ sendin âyan olan, ne de ben cüret edebilirdim teviline. Bir nazar ki değmedi, bir hatıra ki vaktine erişmedi. Hangi gecede, hangi rüyada düşürdüm seni bilemedim.

Ben sana âidiyet değil, sen bende bir nevi hicran hükmündeydin. Diliyle değil, içiyle kanayan harfler arasında sıkışmış, tek bir zarfı olmadan mektup gibi duran bir aidiyetsizlikti varlığın.