Zeigarnik etkisi ve aşk
‎"Tamamlanmamış işler, zihinde daha çok yer kaplar."
‎
‎Bluma Zeigarnik
‎
‎
‎
‎Peki ya aşkta buna ne deriz?
‎
‎"Tamamlanmamış aşklar, kalpte daha çok yer kaplar.
‎Gidilmeyen buluşmalar,
‎Söylenmeyen “seni seviyorum”lar,
‎Bitmeyen mesajlar, okunup geçilen ama yazılamayan satırlar.."
‎
‎
‎
‎Zeigarnik etkisi ilk bakışta çalışma belleğiyle ilgili gibi görünür
‎
‎Bir işi yarıda bırakırsan, beynin onu bitirmeden rahat etmez.
‎Tıpkı biz, “O”na neden böyle davrandığını anlayamadan rahat edemediğimiz gibi.
‎Tıpkı, “acaba biraz daha kalsaydım ne olurdu?” sorusunun sonsuza dek kafayı tırmalaması gibi.
‎
‎
‎
‎Aşk, Zeigarnik’in laboratuvarına adım attığında:
‎Eksik kalan öpücük, bin tamamlanmış öpücüktür.
‎“Keşke”nin gölgesi, “iyi ki”den daha uzundur.
‎Ve bazı insanlar, sadece tamamlanmadıkları için unutulmazlar.
‎Çünkü biz onları gerçekte değil, olmasını hayal ettiğimiz hâlleriyle severiz.
‎Onları biz değil, hayal gücümüz tamamlar.
‎Ve hayal gücü bazen gerçekliğin ta kendisinden bile daha acımasızdır.
‎(Ben buna her zaman bendeki sen dedim. )
‎
‎
‎Belki de bazıları, yarım kalmak için vardır.
‎Çünkü tamamlansalardı, büyüleri bozulurdu.
‎Ve aşk...
‎En çok da "tamamlanamayanda" yaşanır.
‎
‎Bazen kalbimizi değil, sadece devam etme zorunluluğunu severiz.
‎Bir türlü bitiremediğimiz bir hikâyeye sadakat duyarız.
‎Zihnimiz ısrarla döner durur o yarım kalan sahnede..
‎Çünkü bitmedi.
‎Bitseydi belki acısı da bitecekti.
‎Ama işte... Zeigarnik sağ olsun..
‎
‎
‎Bendeki sen'e not:
‎“Bitti diyemem belki ama…
‎Devam etmeyi de seçmiyorum artık.”