Sen mahallenin güçlü abisi, ben hep zorbalığa uğrayan biçaresiydim.

Adıma bahar demediler ki çiçek açayım,
Duygu koydular adımı hüzün duygusunu taşımaktan yorulmam ondan.

Yakınma yapacak bir şey yok, her şey çok sıkıcı diye.

Aç camı, Güneşin doğuşunu izle.
Bazen de batışını.
Umut zerk et ruhuna.Batan Güneş bile doğuyor tekrar, her zoru yenerim de.

Aynı kuyuya defalarca düşüp, neden kuyuyu suçlarsın?

Yine de en mutsuz ruh hâlimi bile dünyalara değişmem.

Kalemim en çok geceleri susmuyor. Bütün ağrılar geceleri uyanırmış ya. Kalp ağrılarım da böyle uyanıp yazdırıyor bana.

Zaafım baş edemediğim acılara.

Berrak bir su gibi tertemiz gönlüm. Hiç suçum yok yine. Bunun vicdan rahatlığı yeter.

Yol daha bitmedi hatta neredeyse iki adım sonrası varıyorum ama ne adım atacak ne de geri dönecek gücüm var.
Öyle bir kendimsel tükenmişlik.